کشاورزی پایدار، استراتژی در جهت مقابله با بیابانزایی

بیابانزایی از جمله فرآیند های ویرانگر وکاهنده کارایی سرزمین است که حیات را در اغلب جلوه ها ومظاهرگوناگونش متاثر کرده وپایداری آن را تهدید می کند. در نوشتار حاضرسعی بر این است اهمیت برقراری کشاورزی پایدار در مناطق مستعد بیابانزایی پرداخته میشود و همچنین موضوعاتی همچون مفهوم توسعهپایدار،کشاورزی پایدار، شاخص های توسعه کشاورزی پایدار، شاخص های عمده ناپایداری کشاورزی و درجهتأثیر آن ها بر پدیده بیابان زایی و درنهایت ضرورت رسیدن به پایداری کشاورزی در مناطق خشک موردبحث قرار گیرد، درعمل مهمترین کار و برنامه ای که میتواند کشور را ازاین شرایط نجات دهد توجه فزایندهبه آمایش سرزمین و تاکید بر جوانب توسعه پایدار است. در نهایت برای دستیابی به عملکرد بهینه کشاورزیدرمناطقی از کشور که تعادل شکنندهای دارند بهترین راهکار شناخت و به کارگیری روش های نوین آبیاری،رعایت الگوی مناسب کشت )تک کشتی و چند کشتی(، کاربری نهاده های کشاورزی، انتخاب گونه هایبومی، شورپسند و مقاوم به کم آبی میتوان نام برد، دولت نیز میبایست ازگسترش و توسعه کشاورزی دراراضی حاشیه ای ممانعت به عمل آورده همچنین از لحاظ اقتصادی زندگی مردم مناطق حساس به تخریب را در سطح معقولی تامین کند، این کارموجب کاهش فشار بر عرصه های طبیعی شده و در راستای بیابانزدایی میتواند مثمر ثمر باشد

کلیدواژه ها:

بیابانزدایی ، توسعه پایدار ، تخریب سرزمین ، مدیریت کشاورزی