نقش همزیستی میکوریزا درتغذیه و جذب آب، جذب کربن ، افزایش فتوسنتز، فیتوهورمون ها، مقاومت به بیماری، فلزات سنگین و خشکی در گیاهان

میکوریزا نتیجه برقراری همزیستی بین قارچ و گیاه است. این واژه مرکب از دوواژه یونانی mykes=mushroom + rhiza=root می باشد. میکوریزا نوعی همزیستی متقابل مفید است که بین اندامهای جذب کننده گیاهان (معمولا ریشه) و ریسه های قارچهای خاصی ایجاد می گردد. مشخصه این همکاری ، از یک سو انتقال کربن تولید شده توسط گیاه به قارچ و از سوی دیگر انتقال مواد مغذی جذب شده توسط قارچ به گیاه بوده که منجر به رشد بهتر گیاه میزبان می گردد. در نتیجه این همکاری ،سیستم ریشه ای قوی تر و میسیلیوم گسترده ،گیاه را قادر می سازد که آب و مواد غذایی کافی را جذب کرده ،در مقابل استرس های محیطی از قبیل خشکی، شوری، آلودگی و بیماری های ریشه از گیاه محافظت نماید. نهایتا، رشد اندام های هوایی و ریشه افزایش یافته و توانایی گیاه نیز افزوده خواهد شد و نتایج زیر حاصل می گردد: گیاهان قوی و سالم، افزایش راندمان مصرف آب، استفاده بهینه از مواد معدنی خاک ، افزایش احتمال بقاء نشاها، افزایش راندمان محصول و بیومس. در حالت کلی هر دو جزء همزیست شونده از این همزیستی سود می برند. با اینحال همزیستی می تواند از حالت متقابل مفید به اشکال دیگر از جمله شکل انگلی تبدیل شود که وقوع چنین وضعیتی به گونه گیاه و قارچ درگیر، سن میکوریزا ونوع میکوریزا بستگی دارد. به عنوان مثال در میکوریزای ارکید، قارچ میکوریزایی، ارکید را به یک گیاه دهنده donor)متصل می کند که منبع کربن را برای قارچ و گیاه تامین می نماید. کارکرد همزیستی این است که منبع کافی کربوهیدرات برای قارچ همزیست فراهم شود. در مقابل ایجاد همزیستی فواید متعددی را برای گیاه در گیر در پی دارد که شامل بهبود تغذیه و جذب آب، جذب کربن اضافی، افزایش ظرفیت انتقال فر آورده های فتوسنتزی، افزایش تولید فیتوهورمون ها، بهبود مقاومت در مقابل عوامل بیماریزا و تحمل در برابر فلزات سنگین است. در غیاب میکوریزا بسیاری از گیاهان خشکی از محدودیت منابع رنج می برند و با کاهش رشد مواجه می گردند. از طرف دیگر مجموعه های میکوریزایی از اجزاء بسیار مهم تاثیر گذار بر روی ساختار و عملکرد اکوسیستم ها می باشند.