کاربرد زراعی پساب راهکاری برای دستیابی به توسعه پایدار کشاورزی

ایران با متوسط بارندگی 240 میلی متر در سال،جزء مناطق خشک ونیمه خشک جهان محسوب می شود.با توجه به ثابت بودن میزان آب تجدید شونده در هر سال و افزایش روز افزون جمعیت و نیاز آنها به محصولات کشاورزی،شاخص سرانه آب روبه کاهش می باشد و پیش بینی می شود ایران تا سال 2015 میلادی در ردیف کشورهایی قرار بگیرد که با کمبود آب مواجه است. استفاده مجدد از فاضلاب تصفیه شده یک منبع آب در دسترس بوده و حتی در سالهایی که مشکل کم آبی وجود دارد باتوجه به اینکه پساب های شهری خیلی کم تحت تاثیر خشکسالی قرار می گیرند لذا فاضلاب تصفیه شده یک منبع آبمطمئن جهت استفاده مجدد در کشاورزی و سایر مصارف خواهد بود. محدودیت منابع آب قابل استحصال در ایران،توسعه روز افزون شهر نشینی و مزید بر آن خشکسالی های چند سال اخیر سیاستگذاران مسائل آب را ناگزیر ساخته است تا در برنامهریزی توسعه منابع آبی به کلیه منابع متعارف و غیر متعارف آب (از جمله فاضلاب های شهری و خانگی) که بتواند به نحو موثر و اقتصادی در اختیار قرار گیرد عطف توجه نمایند.در مقاله حاضربا مرور مطالعات انجام گرفته در سطح ملی و بین المللی به بررسی مزایا ، معایب ، و همچنین بیان شاخص های کیفی و شاخص های بیماری زایی پساب در آبیاری پرداخته می شود واین که استفاده از پساب می تواند راهکاری جهت رسیدن به توسعه پایدار کشاورزی باشد مورد بحث قرار می گیردودر ادامه این طور نتیجه گیری می شود که استفاده اصولی از پساب با توجه به رعایت استانداردهای موجود می تواند یکی از راهکارهای رسیدن به توسعه پایدار کشاورزی باشد.

کلیدواژه ها:

خشک سالی ، محدودیت منابع آب ، پساب ، استفاده مجدد ، توسعه پایدار کشاورزی