فضای زنانه ، متنی با رویکرد نقد مرکزیت ها

در سنت فلسفی غرب نظامی از تقابل ها، حاکم است که بر اساس آن امر حاضر همواره مثبت و امر غایب منفی تلقی می شود مثل روز و شب. روز زمانی است که خورشید حاضر است اما شب زمانی است که خورشید غایب است و به همین دلیل بار منفی میگیرد.ادبیات متعارف مدرن از جهت تاکید بیش از حد به ساختارهای همبسته کانونی همواره در جهت قدرت بخشیدن به هژمونی قدرت کلام مردانه است و در برابر آن راه برقراری عدالت جنسیتی در نوشتار و سخن فلسفی و حتی فضا ، گریز از روایت کانونی و توجه هم ارز به اموری است که در عرف سخن مدرن "حاشیه ای" شناخته میشوند.تمامی رویکردهای فمینسمی اغلب مستلزم از میان برداشتن دوگانگی های مفهومی مانند فرهنگ/ طبیعت ، متعالی/ درونی ، کل/ جزء ، ذهن/ بدن ، عقل/ احساس ، عمومی/ خصوصی است. زیرا این دوگانگی ها با تصویر تنزل فرهنگی زنان در ساختار نهایی واقعیت مرتبط هستند. به اعتقاد مولف جنسیت بیولوژیک معمار یا استفاده کنندگان از فضا ربط مستقیم به زنانه یا مردانه بودن فضا ندارد. آنچه می تواند این تفکیک را برای مفسر میسر کند رویکردی است که متن در رفتار با کانون های قدرت اتخاذ میکند. به عبارت دیگر هرچه متنی با شکستن اقتدار روایت به امکانات و صداهای بیشتری مجال بروز دهد و ازکانونی شدن یک تلقی یا ایده خاص در آن جلوگیری شده باشد آن متن در این نظام فکری زنانه تر ارزیابی می شود. تحقیقات بسیاری ضروری است تا جوانب گوناگون این مساله روشن گردد و معیارهای جدیدی را به حوزه برنامه ریزی و طراحی فضایی در دنیایی که ساختارهای جنسیت در آن به شدت در حال تغییر است با دانش بیشتری همراه سازد. این تحقیق در نظر دارد به این پرسش پاسخ بگوید که تأثیر زیر ساخت های جنسیتی در طول تاریخ در ماهیت عرصه های شهری و کالبد معماری چگونه بوده است و آیا با الگوهای به دست آمده می-توان اقدام به خلق فضایی با روح زنانه نمود .

کلیدواژه ها:

فضای زنانه ، نقد مرکزیت ، ساختار جنسیتی ، عدالت جنسیتی