بررسی فضاهای آموزشی در رابطه با کودکان کار / خیابانی

تردیدی نیست که مهمترین سرمایه های ملی هر جامعه، کودکان آن است و به همین سبب چگونگی مراحل رشد و پختگی طرز فکر کودک در سنین مختلف تاثیر قاطعی بر آینده آن جامعه دارد. کودکان کار / خیابانی به عنوان درصد قابل ملاحظهای از اعضا و سرمایههای جامعه نمایانگر توجه دولتمردان به وضعیت رفاه و زندگی اجتماعی مردم آن می باشد و بخش آموزش در ارتباط تنگاتنگ خود با این کودکان وظیفه خطیری بر عهده دارد. آموزش و به تبع آن فضاهای آموزشی بیشترین اثر و نقش را بر ذهنیت و تمدنسازی جوامع به عهده دارند. فضاهای آموزشی و در عمده ترین آن مدارس، دوره زمانی طولانیتری از عمر انسان ها را در خود جای می دهند که کودکان کار بالقوه از این نعمت محرومند. متاسفانه در ایران اکثر این فضاها فاقد طراحی مناسب و یا در فضاهایی با کاربری غیر آموزشی ( مثل خانه ) جهت آموزش کودکان کار تاسیس می گردند. در صورتیکه به موازات ایجاد بستری مناسب برای ارتقا خلاقیت و رشد استعدادهای سرکوب شده ی این کودکان و ایجاد مبانی فکری صحیح ایجاد فضاهای آموزشی متناسب نیز از ضروریات است.هدف از این مقاله بررسی وضعیت فضاهای آموزشی کودکان کار و خیابانی در ایران است و سعی بر این بوده تا گوشه ای از عوامل موثر در پرورش استعدادهای این کودکان در قالب فضاهای آموزشی مفید به روش توصیفی و با استفاده از تحقیقات کتابخانه ای، بازگو شود.

کلیدواژه ها:

فضاهای آموزشی ، آموزش ، کودکان کار / خیابانی