نقش مذهبی کارگزاران حکومتی در رشد اندیشه های صوفیانه (از ورود مغولان تا مرگ امیر تیمور گورکانی)

حکومتهایی که در جامعه قرن هفتم تا نهم هجری در ایران به قدرت رسیدند دارای مشروعیت مردمی نبودند مهم تر آنکه از سوی مشایخ متصوفه که در آن روزگار در حال کسب قدرت نفوذ روزافزون در میان مردم بود، تهدید میشدند. کارگزاران حکومتی مجبور بودند به عنوان قدرت سیاسی برتر آن روزگار، با صوفیان به عنوان قدرت مذهبی برترجامعه به رقابت بپردازند. در چنین شرایطی کارگزاران باید تدبیری می اندیشیدند تا طبقه در حال قدرت را مانند حکومت سربداران از صحنه رقابت حذف کنند یا او را مانند بسیاری از مشایخ صوفیه آن دوره با خود همراه سازند. در اکثر موارد، کارگزاران حکومتی در پی سازش با آنها برمی آمدند از این طریق مهمترین معضل خود که مشروعیت بود را حل میکردند؛ بر این اساس کارگزاران حکومتی در راستای نیل به هدف مورد نظر خویش در جهت رشد اندیشه صوفیانه به اجرای سیاستهایی متوسل شدند که مقاله حاضر به بررسی این سیاستها می پردازد. پژوهش حاضر بر آن است با رویکردی توصیفی تحلیلی بر مبنای مطالعه تاریخی نحوه کسب مشروعیت کارگزاران حکومتی عصر ایلخانی تعامل آنان با مشایخ سلسله های صوفیه قرن هفتم تا نهم هجری را بررسی تبیین نماید.

کلیدواژه ها:

ایلخانان ، تیمور ، تصوف ، مشروعیت ، خانقاه.