تحلیل مناسبات سیاسی، مذهبی سربداران طغاتیموریه

یکی از ویژگیهای تاریخ سیاسی ایران در قرن هشتم هجری قمری یا در حد فاصل زوال ایلخانان تا روی کار آمدن تیموریان، وجود سلسله های محلی متعددی است که در چهارگوشه ایران تشکیل شدند. در این میان در شرق ایران در خراسان، در کنار قدرت نمایی های آل کرت، طغاتیمور جانی قربانیها، حکومت سربداران با به قدرت رسیدند، که از جانب شمال با حکومت طغاتیموریه با مرکزیت استرآباد همجوار بودند. سربداران اگرچه از جهت وسعت مملکت قدرت دوام دولت عظمت آثار مقام شامخی نداشتند، اما از یک نظردر تاریخ ایران قبل از تشکیل سلسله صفویه اعتباری خاص یافتند؛ مذهب تشیع اثنیعشری که با اتکاء بر این مذهب به صورت یک ایدیولوژی حاکمیت توانستند قیام خود را در جامعه هدایت کرده در خلال نیم قرن،ب عد انقلابی آن را به بار بنشانند باعث گسترش نفوذ آن در سایر نواحی گردند. با این حال مسایل ارضی گسترش قلمرو، بویژه رقابت بر سر تصرف خراسان، تفاوت تباین مذهبی همچنین رهایی سراسر خراسان از زیر یوغ مغولان از جانب سربداران، برخورد تنشهایی را بین طرفین گریزناپذیر میساخت. بررسی مناسبات سیاسی، مذهبی سربداران طغاتیموریه دلایل عوامل مهم در برخورد این دو حکومت، با تکیه بر روش توصیفی تحلیلی محور کار این مقاله است.

کلیدواژه ها:

سربداران ، طغاتیموریه ، خراسان ، طغاتیمور ، خواجه علی موید