سنجش سطوح توسعه یافتگی پایدار استان آذربایجان شرقی در دو بازه زمانی 1380و1390 با تاکید ویژه برشاخص های موثر برصنعت توریسم وگردشگری استان (با استفاده از مدل تلفیقی تاکسونومی عددی و تکنیک GIS)

شناخت و سعی در برقراری تعادل و توازن منطقی در نظام شبکه شهری از جمله راهبردهای موثر در ساماندهی فضا وتسهیل در فرایند استفاده از پتانسیل های گردشگری و نیل به توسعه پایدار در صنعت توریسم منطقه می باشد . این تحقیق با استفاده از مدل طبقه بندی تاکسونومی عددی جهت تحلیل سلسله مراتب خدمات و امکانات شهری و توریستی در استان آذربایجان شرقی و پردازش اطلاعات با استفاده از نرم افزار GIS صورت گرفته است. هدف از این پژوهش ، پی بردن به فواصل طبقاتی پتانسیل های گردشگری شهرستانهای استان آذربایجان شرقی، ارائه راهکار برای کم کردن فاصله طبقاتی و نیل به توسعه پایدار گردشگری در استان می باشد. این پژوهش ابتدا در سال 1390و با استفاده از69 شاخص آموزشی ،جمعیتی ,اجتماعی-فرهنگی ،اقتصادی ،بهداشت- درمان ،زیربنایی-عمرانی و جهانگردی انجام شد .سپس برای پی بردن به اینکه آیا در استان پایداری در توسعه وجود داشته است یا خیر ،بعضی شاخص ها را حذف کرده و رتبه بندی بین شهرستان ها را بررسی کردیم، نتایج نشان داد که رتبه بندی فقط بین چهار شهرستان سراب ،شبستر، کلیبر و ملکان جابه جا شده است .نتیجه دیگر که به دست آمد این بود که هرچند رتبه بندی بین این چهار شهرستان جابه جا شده است ،ولی شهر ها در هر2 مرحله از لحاظ توسعه یافتگی در یک گروه قرار گرفتند.همچنین این بررسی با 60 شاخص مشترک درسال80 و90 نیز انجام شد که طی یک مقایسه تطبیقی با هم ،نتایج نشان داد که در سال 1390،شهرستان تبریز توسعه یافته ،چهار شهرستان مراغه، میانه، مرند و اهر نسبتا توسعه یافته وبقیه شهرستانها از مدار توسعه باز مانده اند،در سال 1380نیز شهرستان تبریز توسعه یافته ،چهار شهرستان مراغه، میانه، مرند و اهر نسبتا توسعه یافته و بقیه شهرستانها از مدار توسعه باز مانده اند.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، شاخص های توسعه گردشگری ، سلسله مراتب ، استان آذربایجان شرقی