بررسی تاثیر سبک های تدریس در فاکتور های آمادگی جسمانی دانشجویان

هدف کلی: ورزیدگی جسمی و روحی یکی از اهداف مهم و قابل توجه در برنامه های آموزشی در تربیت بدنی می باشد. هدف کلی این تحقیق اجرای سبک های تدریس انفرادی و مشارکتی و بررسی تاثیر آنها بر افزایش آمادگی جسمانی دانشجویانی که درس تربیت بدنی را انتخاب نموده اند، می باشد.روش شناسی: روش تحقیق از نوع تجربی بود که بصورت میدانی اجرا شد. جامعه آماری این تحقیق را 950 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه پیام نور استان آذربایجان شرقی که در نیمسال اول سال تحصیلی 96 - 1395 درس تربیت بدنی عمومی را انتخاب نموده بودند. در این تحقیق از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای استفاده شد و حجم نمونه 100 نفر بود و از روش آماری t همبسته و t مستقل برای تجزیه و تحلیل آماری استفاده شده است.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد تفاوت معنی داری بین افزایش میزان آمادگی جسمانی در فاکتورهای استقامت هوازی و استقامت عضلانی در سبک های تدریس انفرادی و مشارکتی وجود دارد. ولی بین افزایش انعطاف پذیری و قدرت عضلانی و سبک های تدریس تفاوت معنی داری وجود ندارد.نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق توصیه می شود مربیان از سبک تدریس مشارکتی در افزایش آمادگی هوازی و استقامت عضلانی در طرح تمرینات استفاده کنند.پیشنهاد: پیشنهاد می شود تحقیقاتی در زمینه دیدگاه ورزشکاران در رشته های مختلف ورزشی برای بررسی در حیطه روانی، حرکتی و عاطفی، اجتماعی و حیطه شناختی نسبت به سبک های آموزشی انجام گیرد.

کلیدواژه ها:

سبک تدریس مشارکتی ، آمادگی جسمانی ، سبک تدریس انفرادی