بررسی اثرات قطع آبیاری بر عملکرد، اجزای عملکرد و محتوی نسبی آب چند توده بومی کنجد در کرمان

این آزمایش به منظور بررسی اثرات قطع آبیاری بر عملکرد، اجزای عملکرد و محتوی نسبی آب کنجد در منطقه ی کرمان به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1388 اجرا گردید. سطوح آبیاری به عنوان عامل اصلی (آبیاری معمول تا پایان دوره ی رشد، آبیاری تا مرحله 50 درصد گلدهی و قطع آبیاری پس از آن و آبیاری تا ظهر 50 درصد کپسول ها و قطع آبیاری پس از آن) و توده های مختلف کنجد به عنوان عامل فرعی(جیرفت، شیراز، اردستان، دزفول، شهربابک، گرگان، سیرجان، مرکزی، بیرجند و ارزوئیه) انتخاب شدند. در این آزمایش تعداد دانه در کپسول، تعداد کپسول در بوته، عملکرد دانه و میزان محتوی نسبی آب اندازه گیری شد. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که سطوح مختلف آبیاری تأثیر معنی داری بر صفات اندازه گیری شده داشت. تأثیر توده های مورد آزمایش بر کلیه صفات به جز محتوی نسبی آب معنی دار بود. همچنین تأثیر متقابل سطوح آبیاری و توده ها بر روی کلیه صفات غیر از محتوی آب نسبی معنی دار بود. بیشترین عملکرد دانه از توده ی بومی مرکزی (845/2 کیلوگرم در هکتار) و در شرایط معمول آبیاری و کمترین میزان عملکرد از توده ی بومی جیرفت (104/8 کیلوگرم در هکتار) و در شرایط قطع آبیاری پس از ظهور گلها بدست آمد. به نظر می رسد با توجه به مشکل کم آبی در منطقه توده بومی مرکزی مناسب کشت در شرایط آب و هوایی کرمان می باشد.

کلیدواژه ها:

کنجد ، تنش خشکی ، عملکرد ، اجزای عملکرد و محتوی نسبی آب