مدخلی بر توسعه شهری پایدار از منظرحکمروایی مناسب شهری مورد؛ شهر آزادشهر

مدیریت شهری ایران ازاغاز نوگرایی دردوره حکومت قاجاروگسترش آن ازدوران پهلوی تا امروز درعرصه های مختلف اداره شهربویژه مدیریت محلی و مشارکتی عملکرد مناسبی نداشته و نیازهای مختلف شهروندان را به دلیل ضعف وجود روابط دوسویه و مناسب میان مردم و مدیریت شهری براورده نکرده و بدین ترتیب شهر و شهرسازی معاصر را با چالشهای بسیاری مواجه نموده است مسلما درجهان متحول امروز دولت ها به تنهایی قادربه پاسخگویی به نیازهای جدید نخواهند بودآنان بایستی با افزیاش قابلیت های خود ازطریق بازدمیدن نیروی تازه درنهادهای عمومی و مردمی توان پاسخگویی به نیازهای جدید را درمسیر تحقق پارادایم غالب توسعه پایدراشهری افزایش دهند امروزه مشخص شده که حل مشکلات روزافزون شهری بویژه درشکورهای جهان سوم مانند ایران فقط با اصلاح رویکردهای سنتی مدیریتی و استفاده ازرهیافت های نوین مدیریتی امکان پذیر است دراین ارتباط الگوهای متعددی ارایه شده است که یکی ازآن ها حکمروایی خوب شهری می باشد این الگو سعی دارد با درنظر گرفتن مولفه هایی چون شفافیت پاسخگویی عدالت کارایی و اثربخشی بویژه شهروندمداری و ظرفیت سازی اجتماعی درتوسعه و مدیریت پایدارشهری بین سه نهاد جامعه مدنی بخش خصوصی و دولت ارتباط برقرار کند.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، حکمروایی مناسب ، توسعه پایدارشهری ، شهرآزادشهر