بهره گیری از ملاحظات اجتماعی و فرهنگی جهت نیل به توسعه شهری پایدارنمونه موردی : شهرهای کویری ایران

امروزه درادبیات شهرسازی مفاهیم توسعه فرهنگی و توسعه پایدارشهری کاربست های زیادی یافتهاند و غالبا درکنارهم قرارمیگیرند بدین معنی که توسعه فرهنگی ضرورتا می تواند به توسعه پایدارشهری و نیز پایداری شهری کمک نماید این مقاله باتحلیل ساختاری پایداری شهری و شناخت ابعاداجتماعی فرهنگی آن درپی یافتن راهکارهایی جهت تحقق این امر است البته باتوجه به گستردگی مطالب و متفاوت بودن اقلیم درکشور ایران تحلیل های این مقاله به اقلیم گرم و خشک ایران معطوف می شود که برپایه ویژگیهای محیطی اجتماعی و فرهنگی خاص این سرزمین است روش شناسی این پژوهش مبتنی برمطالعات کتابخانه ای و بررسی های تطبیقی پیرامون مسائل شهرهای ایران استوار است بررسی معیارهای پایداری با ابعادفرهنگی و راه کارهای آن درشهرهای گرم و خشک باعث روشن شدن نتایج یرمیشود التفات به ملاحظات اجتماعی و فرهنگی به عنوان مهمترین پیش نیاز توسعه پایدار درروند طراحی پایدار شهری ازاین لحاظ مهم است که تامین اسایش همگانی عدالت اجتماعی و رفاه شهروندان را ممکن م ی کند صرف تغییرات کالبدی بدون پشتوانه تحولات اجتماعی و فرهنگی منجر به پایداری شهرها نخواهد شد به نظر می رسد توجه به مولفه های اجتماعی و فرهنگی به عنوان اصل مهم درراستای اجرایی شدن مفهوم توسعه پایدارامری ضروری است نتایج فوق میتواند به ارایه راه کارهایی جهت دهنده درتوسعه پایدارشهری شود.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، توسعه فرهنگی/شهرپایدار