توسعه پایداردر بافت قدیم با تبیین حیات جمعی نمونه موردی: محله سرتپوله سنندج

طی دهه های اخیرشهرها درسیرتحول فرایند رشدوشکل گیری نوین خود و به تبع تحولات ناشی ازاندیشه جهانی شدن پدیده ها دستخوش دگرگونی های شگرفی گردیدند دراین روند رابطه گذشته و کنونی فضاهای شهری ازهم گسیخته و میان انسان و محیط زندگی او شکاف بزرگی پدید آمده است ازنظر جغرافیای اجتماعی تعلق انسان به محیط زندگی ازجمله عوامل عمده و زمینه سازتولید روابط مشترک جمعی بوده دردنیای امروز توجه به تعامل شهروندان و حیات جمعی نیازهایی را درطراحی شهری و معماری پدید اورده است که توجه به طراحی فضاهای جمعی باتوجه به ویژگیهای فرهنگی و اجتماعی مردمان هرمنطقه به عنوان یکی ازضرورت های تداوم جریان حیات دربافت های کهن شهری امری مهم می باشد این پژوهش سعی برآن دارد با مطالعات اسنادی ومیدانی و شناخت حیات جمعی دربافت های قدیمی شهر سنندج به راه کارهایی برای حفظ حیات جمعی دربافت قدیمی محله سرتپوله شهرسنندج دست یابد نتایج این مطالعه نشان میدهد فرسودگی و نامطلوب بودن بافت های قدیمی شهر ها موجب کاهش علاقه مندی ساکنان و مالکان جهت بهسازی نوسازی و یابازسازی درآنها بودها ست و همین امر موجب سکونت اقشاروخانواده های کم درامد دراین بافت ها و خالی شدن بافت ازسکونت خانواده های اصیل گشته است