کامپوزیت های زیست تجزیه پذیر، مصالحی نوین در معماری پایدار

نیاز روز افزون به مصالح و تکنولوژی های نوین در صنعت ساختمان به منظور افزایش سرعت ساختوساز، سبک سازی، افزایش عمرمفید و مقاوم نمودن ساختمانها در مقابل زلزله از یک سو، و وجود تهدیدهای زیست محیطی و عدم تجزیه پذیری بسیاری از مواد ومصالح جدید از سوی دیگر موجب شده است که توجه جوامع به سمت مصالح نوین پایدار و تجزیه پذیر معطوف شود. کامپوزیت هایزیست تجزیه پذیر موادی پایدار و سازگار با محیط زیست به شمار می آیند که با استفاده از آنها میتوان بهکارگیری مواد با منشأنفتی را به طرز چشمگیری کاهش داد. این نوع کامپوزیت ها ترکیبی از الیاف طبیعی یا فیبرهای گیاهی که عمدتاً از گیاهان و سلولزمشتق شده با ماتریس پلیمری می باشند. فیبرهای گیاهی دارای مزایای بسیاری چون: تجدیدپذیری، قابلیت بازیافت، وزن مخصوصکم و استحکام بالا هستند که در ساختمان هم به صورت سازهای و هم غیر سازهای مورد استفاده قرار می گیرند. در این پژوهش باروش تحلیلی- توصیفی و جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای به بررسی و ارزیابی جنبه های مختلف به کارگیری این نوع از کامپوزیت ها در معماری و ساخت وساز و تأثیرات آن در توسعه پایدار پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

کامپوزیت ، پلیمر ، مصالح نوین ، پایداری