آسیب شناسی کالبدی مناطق حاشیه نشین جهت نیل به توسعه پایدارشهری (نمونه مورد مطالعه: محله احمدآباد تبریز)

گسترش مناطق حاشیه نشین شهرها و آلودگى هاى فضایى، محصول فرآیندهاى نابرابرى ساز در نظام هاى سرمایه دارىاست .تمرکز فقر در مناطق حاشیه نشین نه تنها به آلودگى چشم انداز منجر مى گردد، بلکه زمینه افزایش جرم و جنایات رانیز فراهم مى کند .افزایش جرم و جنایت و سایر ناهنجارى هاى اجتماعى در شهر، توسعه پایدار شهرى را نامقدور مى سازدکه نهایتا باعث نامنى، هراس، افسردگى و نگرانى شهروندانش مى گردد. در کشورهاى در حال توسعه، با تنوع مسائلاقتصادى – اجتماعى و فرهنگى مواجه اند. شهر پایدار، شهرى است که در آن بهبود در عدالت اجتماعى؛ تنوع و امکان زندگىبا کیفیت مطلوب، تحقق یابد .فرم شهرى پایدار نیز فرمى است که در آن منابع کمترى از جمله انرژى مصرف شود، شبکههاى شهرى، کارا و رقابتى بوده وقابلیت بالا براى زندگى انسان را دارا باشند. اصلی ترین سوال مطرح را که زمینه ی آغاز اینتحقیق را فراهم نمود، می توان چنین بیان کرد: چگونه می توان به ساختار فضایی مطلوب شهری با محیط زیستی پاک تر،موقعیت ارتکاب جرم کمتر و ایجاد کننده ی حس تعلق بیشتر در مناطق حاشیه نشین دست یافت ؟ نگرش جامع به سیاستها، برنامه ها و طرح هاى توسعه شهرى و نیز تدوین اهداف یکپارچه اقتصادى، اجتماعى و زیست محیطى در راسسیاستگذارى و برنامه ریزى توسعه شهرى پایدار قرار مى گیرد .تحقق این اهداف ، نیازمند ارزیابى نتایج و تبعات سیستم هاىشهرى براى تغییرات اقتصادى، اجتماعى، فرهنگى و زیست محیطى بوده و محتاج تحولات اساسى در سازمان و تشکیلاتبرنامه ریزى شهرى است .ایجاد تعادل بین مراکز شهرى بزرگ و کوچک، همکارى بین بخش هاى دولتى، عمومى و خصوصىو نیز تدوین استراتژى محلى در زمره سیاست هاى نیل به توسعه شهرى پایدار قابل تامل هستند.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، آسیب شناسی ، توانمندسازی کالبدی ، توسعه پایدار