ارایه مدلی برای انتقال و جایگزینی فناوری های نو در سیستم های پرواز با در نظر گرفتن مدیریت ریسک

علی رغم آنکه کشورمان به خصوص در سال های اخیر در صنایع هوایی به پیشرفت های قابل توجهی دست یافته است اما نمی توان نیاز فزاینده به فناوری های هوایی روز و پیچیده ی متعلق به سایر کشورها را کتمان کرد. دستیابی به این دستاوردها عمدتا از مجرای فرایند انتقال فناوری و از طریق گسترش تعاملات تکنولوژیک با سایر کشورها امکان پذیر است. در مقاله حاضر، به کمک ماهیت شناسی انتقال تکنولوژی، یک مدل برنامه ریزی ریاضی با هدف ایجاد چارچوبی کارا برای انتخاب صحیح نوع تکنولوژی و مسیر درست انتقال آن ارایه شده است. در این مدل، تصمیم گیری به نحوی صورت می گیرد که تکنولوژی منتخب دارای حداکثر مزیت و قابلیت تکنولوژیکی و حداقل ناسازگاری بین نیازها و قابلیت های عملکردی تکنولوژی باشد. اثرات ریسک ها و موانع انتقال تکنولوژی بر هر یک از مزیت ها و قابلیت های تکنولوژیکی به کمک ماتریس ریسک سنجیده شده است تا خالص مزیتها و قابلیت های تکنولوژی محاسبه شود. مدل این امکان را به تصمیم گیران می دهد که با انتخاب روش مناسب مقابله با یک خطر، آن را رفع کرده و قابلیت عملکردی کسر شده (به واسطه وجود ریسک) را به تابع هدف بازگرداند؛ اما انتخاب هر تکنولوژی، روش انتقال آن و هم چنین روشهای مقابله با ریسک ملزم به وجود منابع است؛ لذا در این مدل با تعریف محدودیت منابع به ازای انتخاب هر تکنولوژی، روش انتقال آن و هم چنین انتخاب روش یا روش های مناسب مقابله با ریسکها بخشی از منابع (زمان، بودجه)، مصرف می شود تا تابع هدف را به بیشترین حد خود برساند. در این مدل محدودیت منابع به عنوان عاملی اثرگذار بر انتخاب نوع تکنولوژی در نظر گرفته شده است. مدل ریاضی ارایه شده که حاصل برقراری ارتباط معنادار بین فاکتورهای نیاز عملکردی، قابلیت عملکردی تکنولوژی، ریسک های انتقال تکنولوژی و روش های مقابله با آنها است. در نهایت با انتخاب هشت تکنولوژی در حوزه هواپیماهای جت و با استخراج قابلیت های عملکردی، ریسک ها، هزینه های هر تکنولوژی و روش انتقال کارکرد مدل مورد ارزیابی قرار گرفته است

کلیدواژه ها:

انتقال تکنولوژی ، صنایع هوایی ، ریسک های انتقال تکنولوژی ، مدل برنامه ریزی صفر و یک