بررسی تأثیر مواد افزودنی مختلف بر روی مقاومت به خراش روکش‌های سطح خودرو

ارائه راهکارهای جدید کاهش شدت خوردگی همزمان با تقاضای روزافزون برای روکش‌های بادوام‌تر در صنایع خودروسازی، توجه را از آسیب‌های خورنده محیطی به افزایش و حفظ جلوه ظاهری معطوف نموده است. از جمله مهمترین پارامترهای کاهش دهنده خواض جلوه ظاهری، ایجاد خش و خراش ناشی از تعمیر و پولیش کاری در خطوط تولید و رنگ آمیزی، شستشوی دستی و اتوماتیک به وسیله پارچه و برس‌های نایلونی، برخورد سنگریزه، شن و یا کشیده شدن اشیایی مانند کلید، شاخه درخت، چاقو، ناخن بر روی سطح روکش خودرو می‌باشد. روش‌های متفاوتی برای بهبود مقاومت به خش‌پذیری روکش‌های سطح خودرو پیشنهاد شده است که از آن جمله می‌توان به استفاده از مواد افزودنی اشاره نمود. در این پژوهش، تأثیر نوع و غلظت مواد افزودنی سیلیکونی و اکریلاتی بر روی مقاومت به خش‌پذیری روکش‌های شفاف خودرو بر پایه اکریلیک ایزوسیانات مورد بررسی قرار گرفته است و از آزمونهای خراشنده و سایش برای ارزیابی مقاومت به خش پذیری و خراش و از طیف سنجی مادون قرمز، اندازه گیری خواص کششی، مقاومت به جامی شدن و سختی برای بررسی و ارزیابی نحوه عملکرد مواد افزودنی استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که مواد افزودنی سیلیکونی در مقایسه با اکریلاتی، تدثیر مثبت‌تری بر روی مقاومت به خراش و خش‌پذیری روکش‌های سطح اکریلیک ایزوسیانات دارند و با کاهش قطبیت مواد افزودنی سیلیکونی این تأثیر محسوس‌تر می گردد.

کلیدواژه ها:

مقاومت به خش و خراش ، اکریلیک ایزوسیانات ، مواد افزودنی سیلیکونی ، مواد افزودنی اکریلاتی ، روکش شفاف خودرو