بررسی مضمون راستی در شاهنامه، تاثیر آن درتوسعه پایدار فرهنگی

شاهنامه اثر جاودان فردوسی، سرشار از آموزه های اخلاقی جهانشمول است. داد و دهش، نیکی، راستی و صداقت . . . ازمولفه هایی است که در جایجای این قند فارسی، جلوهگری میکندقطعا یکی از دلایل توجه به این اثر و پاسداشت آن، آموزه های اخلاقی است. جوامع امروزی که شاید بیش از هر زمان دیگری از معنویت فاصله گرفته اند؛ نیازی مبرم، به تعالیم و فضایل اخلاقی دارند. برای نهادینه شدن این فضایل، توجه به آن و نشر در مراکز آموزشی ضرورتی اجتنابناپذیر است. حکیم توس، در این کاخ بیزوال منظوم، نقش مهمی را در تعلیم و تربیت فضایل اخلاقی به عهده گرفته است. از میان تعالیم اخلاقی فراوان در شاهنامه راستی منتخب پژو هشگر است؛ چرا که اولین گام برای برداشتن توسعه پایدار فرهنگی، راستی است و صفات خوب دیگر همراه با این صفت در جامعه خود به خود پدیدار میشوند. در این پژوهش ابتدا این مضمون در چند اثر زمانی نزدیک به شاهنامه و آنگاه خود شاهنامه بررسی گردیده است؛ سپس تاثیر این مضامین تربیتی در توسعه پایدار فرهنگی مورد واکاوی قرار گرفتهاند. هدف از پژوهش میزان بررسی راستی در اثری حماسی و نقش آن در توسعه پایدار فرهنگی است.

کلیدواژه ها:

راستی ، شاهنامه ، توسعه پایدار ، فرهنگی.