تحلیل و بررسی مبانی تربیتی در پندهای پدرانه شاهنامه فردوسی

با توجه به اینکه ادبیات از پرداده ترین عرصه های تفکر بشری است، از هر منظری که به آن پرداخته شود، قابلیت تحلیل و تفسیر دارد. بر این مبنا پژوهش حاضر در سروده های فردوسی، حماسه سرای نامی ایران، درپی یافتن منشهای پرمعنای دیرینه ایرانی درپندهای پدرانه اوست. پندهایی که می تواند مبنای آموزه های تربیتی قرارگیرد و تفکرات انسان شناختی کهن را در پرتو تفسیرهای جدید به تماشا بگذارد.از 50344 بیت شاهنامه، 185 پندپدرانه در 307 بیت ارائه شده که در این پژوهش براساس موضوعها و مضامین تربیتیشان در شش جدول طبقه بندی شده است. با تحلیل و بررسی آنها این نتیجه حاصل شد که حساسیت شاعر نسبت به بعضی موضوعها مثل عدل و داد درحدی است که آن موضوع به صورت موتیف در پندهایش درآمده است. این پندها بیانی حماسی و شکلی خردگرایانه و مستدل دارند . عمومی، فراگیر و به عبارتی جهان شمول اند و نشان میدهند جهانبینی الهی، ایمان به مبدا و معاد و هدفداری حیات و فطرت وکرامت انسان زیربنای نظام تربیتی دراندیشه این شاعرمتفکر زبان فارسی است.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، فردوسی ، پند ، تربیت ، نظام