تأثیر دیکلسیم فسفات دیهیدرات(براشیت) بر تخری بپذیری بیوسرامیک کلسی مفسفاتی متخلخل در محلول شبیه سازی شده با محیط بدن (SBF)

بیوسرامیکهای کلسیم فسفاتی به دلیل دارا بودن خواص زیست سازگاری عالی و شباهت ترکیب شیمیایی با استخوان طبیعی، توجه بسیاری را به خود جلب نموده اند. هیدروکسی آپاتیت و تریکلسیم فسفات در جراحیهای ارتوپدی هم به عنوان داربستهای حمایت کننده موقت و هم به صورت خمیرهای ویژه جهت پر کردن عیوب استخوانی مورد استفاده قرار میگیرند. در سالهای اخیر بیشترین تحقیقات در زمینه گرافتهای استخوانی تخریب پذیر بر روی بیوسرامیکهای هیدروکسی آپاتیت/تریکلسیم فسفات انجام گرفته است. توسعه سایر ترکیبات کلسیم فسفاتی تخری بپذیر جهت کاربرد به عنوان گرافت استخوانی، میتواند فرایند جذب بیومتریال در بدن و جایگزینی استخوان طبیعی با آن را بهبود بخشد. در این مقاله تخریب پذیری بیوسرامیک کلسیم فسفاتی دوفازی هیدروکسی آپاتیت و دی کلسیم فسفاتدی هیدرات(براشیت)، در نسبتهای مختلف، مورد بررسی قرار گرفته است. اساس کار با هدف بدست آوردن نسبت بهینه بین فاز نسبتًا پایدار، یعنی هیدروکسی آپاتیت و فاز تخریب پذیر، یعنی براشیت انجام گرفته است. در این پژوهش قطعات متخلخل کلسیم فسفاتی دوفازی از روش اسفنج پلیمری در پنج نسبت تهیه شده اند: (1) %100 هیدروکسی آپاتیت به عنوان نمونه شاهد ( 2) ترکیب شامل هیدروکسی آپاتیت و 10 % براشیت ( 3) ترکیب شامل هیدروکسی آپاتیت و 20 % براشیت ( 4) ترکیب شامل هیدروکسی آپاتیت و 30 % براشیت ( 5) ترکیب شامل هیدروکسی- آپاتیت و 40 % براشیت. قطعات بدست آمده سپس در دمای 1200 درجه سانتیگراد سینتر گردیدند و آنالیز فازی پراش پرتو ایکس بر روی آنها انجام گرفته است. پس از آن جهت انجام مطالعات تخریپ پذیری بلند مدت، در بازه های زمانی 0 ، 4، 8، 12 و 20 هفته، نمونه ها در محیط شبیه سازی شده با بدن قرار داده شده اند. ارزیابیهای مختلف مانند تغییر وزن، بررسی تخلخل و دانسیته، بررسی ریز ساختار سطح، و اندازه گیری استحکام فشاری نیز در این فواصل زمانی بر روی نمونه های تهیه شده انجام گرفته است.

کلیدواژه ها:

براشیت ، هیدروکسیآپاتیت ، تخریبپذیری ، روش اسفنج پلیمری ، محیط شبی ه سازی شده با بدن (SBF)