توسعهی پایدار از گذرگاه آموزش باکیفیت

آموزش و پرورش از دیرباز نقشی اساسی در تداوم و بقای جوامع بشری ایفا کرده است. مطالعات بیانگر تاثیر مثبت آموزش در توسعه جامعه است. به عبارت دیگر توسعهنیافتگی سیستمهای آموزشی از مهمترین عوامل در توسعهنیافتگی کل جامعهمحسوب میشود. در جوامع امروزی، جریان پرورش کودکان در خانواده آغاز شده ولی به زودی سازمانی اختصاصی مسیولیت ایفای این وظیفه را رسما برعهده میگیرد. اما باید دانست که آموزش و پرورش فقط محدود به تعالیم مدرسه و دانشگاه نیست؛بلکه انسان در طول زندگی همواره در حال یادگیری است. با پیشرفت سریع فناوری و تغییرات مداوم جهان پیرامون، لازماست این یادگیریها به صورت رسمی یا غیر رسمی و به صورت مادامالعمر ادامه یابد. همچنین آموزش باید از کیفیت لازم برخوردار باشد تا بتواند همراستا با تغییرات به نیازهای جامعه پاسخ دهد. لذا آموزش باکیفیت به عنوان یکی از اهداف 17 گانهتوسعه پایدار در دستور کار برنامه و توسعه سازمان ملل قرار گرفته است؛ولی متاسفانه کشورهای درحال توسعه همچون ایرانبا چالشهایی در حوزه آموزش و پرورش روبرو هستند که کیفیت نظام آموزشی آنها را زیر سوال برده است ناسازگاری بین منابع آموزشی با بازار کار، تقلیدی بودن نظامهای آموزشی، افزایش نابرابری توسط نظام آموزش و پرورش نابرابر، کمبود منابع،بازدهی پایین نظام آموزش و پرورش، تمرکز بیش از حد ضرورت در نظام آموزش و پرورش و هزینه فرصت از دست رفته زیاد برای دهکهای پایین جامعه، از جملهی این چالشهاست. با توجه به چالشهای مزبور، بهروز رسانی محتوای درسی و متناسبسازی آن با نیازهای جامعه ، بومیسازی نظام آموزش و پرورش، تمرکز زدایی از نظام آموزش و پرورش و ارتقای اثربخشی برنامهریزی آموزشی میتوانند راهگشا باشند.

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، آموزش باکیفیت ، توسعه پایدار