ارزیابی اقتصادی بهینه سازی کاربری اراضی با استفاده از مدل برنامه ریزی خطی سیمپلکس

مدیریت منابع آب و خاک در حوزه های آبخیز همراه با افزایش درآمد بهره برداران از مهم ترین اقدامات در زمینه ارائه الگوی صحیح استفاده از اراضی و بهینه سازی کاربری اراضی است. در این تحقیق با استفاده از مدل برنامه ریزی خطی سیمپلکس و سامانه اطلاعات جغرافیایی، نقش بهینه سازی کاربری اراضی در حوزه آبخیز چهل گزی سنندج در سه گزینه شامل وضعیت موجود، وضعیت اعمال مدیریت و وضعیت استاندارد اراضی بررسی شد. نتایج نشان داد درآمد خالص سالانه در وضعیت اعمال مدیریت 22/50 درصد و در وضعیت استاندارد 143/65 درصد نسبت به وضعیت موجود افزایش خواهد یافت. نتایج تحلیل حساسیت سناریوها نشان داد که درگزینه وضعیت موجود وگزینه اعمال مدیریت، تغییر در سطح اراضی باغی و سپس مراتع بیشترین تاثیر را بردرآمد آبخیزنشینان دارند. حال آنکه درگزینه استاندارد اراضی، تغییر در سطح اراضی مرتعی و سپس باغات بر روی درآمد تاثیر زیادتری دارند. بر طبق نتایج به دست آمده، درآمد خالص سالانه در وضعیت فعلی 22/91 درصد، در وضعیت اعمال مدیریت اراضی 41/42 درصد و در وضعیت استاندارد 142/47 درصد افزایش خواهد یافت. همچنین میزان درآمد در واحد هکتار در کاربری ترکیبی مرتع بادام کاری، نسبت به کاربری های دیگر در حدود سه برابر افزایش می یابد.

کلیدواژه ها:

ارزیابی اقتصادی ، برنامه ریزی خطی ، حوزه آبخیز چهل گزی ، کاربری اراضی ، مدیریت اراضی