شاخصه های توسعه پایدار در معماری بومی اقلیم گرم و خشک ایران

انسان همواره در پی تأمین آسایش در زندگی خود بوده است ؛ با رشد صنعتی و تکنولوژیکی جوامع نیل به این هدف، دخل و تصرف در منابع طبیعی و استفاده خارج ازکنترل انرژی های تجدید ناپذیر و آلودگی های زیست محیطی را باعث شد و پس از آن این تلاش ها با جهانی نمودن لزوم توجه به معیارهای توسعه و پیشرفت مطلوب وبا رویکرد کاهش اثرات مخرب زیست محیطی ، سمت و سویی دیگر گرفت ؛در عرصه عمران و ساخت وساز نیز چون ساختمانهادرصد زیادی از منابع انرژی را مصرف می کنند لذا مقوله طراحی و معماری پایدار نیز در این سالها از اهمیت اجرایی خاصی برخوردار شده است. خصوصیات و قابلیتهای معماری بومی و سنتی کشورمان در تطابق با محیط زیست و اقلیم و همسازی با موازین توسعه پایداراز طرفی و این واقعیت که تکنولوژی به تنهایی نمی تواند ضامن حل و رفع آثار زیانبار فرسایش محیط زیست باشد لزوم بازنگری و مراجعه به این معماری را منطقی می نمایاند.فرآیند این پژوهش به صورت بررسی همبستگی مابین معماری بومی ایران و مشخصاً اقلیم گرم و خشک با مجموعه اهداف و کیفیاتی که ما امروزه توسعه پایدار می نامیم انجام شده است لذا این مقاله تلاش دارد تا ضمن تشریح معماری پایدار، با ذکر مصادیقی از ارزش های معماری بومی در خلق فضاهای همسازبا اقلیم و در تطابق با محیط زیست, امکان بازآفرینی و احیای این راه حل ها و تکنیک های هوشمندانه را در فرآیند طراحی و معماری پایدار امروزی عملی نماید

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری پایدار ، معماری بومی ، اقلیم گرم و خشک