جایگاه آمایش سرزمین در نظام برنامهریزی کشور

توجه به آمایش سرزمین در دور اخیر در واقع مولود وجود نوعی احساس نیاز به دیدگاههای جامعنگر، دورنگر و راهبردی بود که نه تنها به روابط غیربخشی و بین منطقهای نظر داشته باشد بلکه روابط بخشی منطقهای را نیز با خود داشته باشد. این تفکر را میتوان نوعی تحولدر مختصات فکری نظام برنامهریزی و اجرایی کشور دانست هرچند اهداف و سیاستهای برنامهریزی ملی از جایی به جای دیگر و در زمانهایمختلف متفاوت است اما این سیاستها نوعاً جهت کاستن از شکاف میان مناطق، توزیع مجدد و یا تغییر الگوی رشد جمعیت و فعالیت اقتصادی در فضا، توسعه مناطق مرز منابع و ارتقاء تخصیص منابع میباشد. قانون نیز دولت را مکلف کرده به منظور توزیع متناسب جمعیت و فعالیتها در پهنهسرزمین با هدف استفاده کارآمداز قابلیتهای کشور، سند ملی آمایش را تهیه و به مرحله اجرا در آورد. نظام برنامهریزی کشور با توجه به بیش ازنیم قرن قدمت آن تحولات گوناگونی را تجربه کرده است. در این مقاله سعی شده ضمن اشاره کلی به سابقه آمایش سرزمین در کشور و ضرورتانجام مطالعات آمایش، جایگاه آمایش سرزمین در نظام برنامهریزی کشور مورد بحث قرار گرفته و فرایندهای منطقی برنامهریزی در ارتباط با سطوح مختلف جغرافیایی تحلیل شود

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، برنامهریزی ، برنامهریزی منطقهای