سیاست شناسایی به مثابه الگویی سیاستگذارانه در مواجهه با تنوعات هویتی: مطالعه مناطق غربی کشور

موضوع چندفرهنگ گرایی بحث در مورد افرادی است که به عنوان اعضای یک گروه شناخته شده اند که در پی کسب حقوق گروهی برای به رسمیت شناختن و محافظت از گروه خویش هستند. مسئله رایج در چندفرهنگ گرایی این است که نتوانیم تنوعات هویتی را با اصولی واحد مورد حکمرانی قرار دهیم. به زعم محققان، جامعه ایرانی نیز در زمره جوامع چندفرهنگی قابل دسته بندی است، زیرا در مناطق جغرافیایی آن تنوعات فرهنگی بیش ماری نهفته است.برای نمونه، مناطق غربی ایران دارای تنوعات فرهنگی و زبانی بالایی است و ما شاهد حضور اقوام و اقلیت ها و هویت های متعددی هستیم که هر یک صاحب فرهنگ، ارزش ها و سنت های مختص به خود هستند.چنین تنوعی بطور همزمان می تواند زمینه ساز فرصت ها و برخی محذورات باشد.پرسش این است که چگونه میتوان تنوعات و تکثر فرهنگی موجود در محیط های چندفرهنگی (با تاکید بر استان کرمانشاه) را از چالش ها و محذوریت ها به فرصت مبدل نمود .در پاسخ میتوان گفت که در پرتو ایده سیاست شناسایی یا اعتباربخشی میتوان تنوعات موجود را مورد شناسایی قرار داد و ضمن به رسمیت شناختن هویت تنوعات مورد نظر، چالش های احتمالی ناشی از آنها را به فرصت مبدل نمود. هدف مقاله آن است تا ضمن نشان دادن اهمیت تنوعات هویتی، راهی برای برون رفت از معضلات منتج از این تنوعات را در عرصه سیاست گذاری نشان دهد.نویسنده می کوشد این راه را در پرتو الگوی نظری سیاست شناسایی در اندیشه چارلز تیلور متفکر جماعت گرای معاصر به محک آزمون بگذارد و امکان و اهمیت کاربست آن را نشان دهد.

کلیدواژه ها:

چند فرهنگ گرایی ، سیاست شناسایی ، تنوع هویتی ، اقوام و اقلیت ها ، مناطق غربی.