سنجش میزان انطباق پذیری ایستگاه های دوچرخه شهری مشهد با معیارهای شهر پیاده محور به عنوان نوعی از حمل و نقل شهر پایدار

رشد روزافزون جمعیت شهرنشین در دنیا واقعیتی انکار ناپذیر است که آینده ی شهرها و بشریت را تهدید میکند. برای پیشگیری از اینتهدید، پایداری شهری مورد توجه واقع شده است. پایداری شهرها به عوامل متعددی از جمله سیستم حمل و نقل پایدار وابسته است کهکم هزینه ترین و راحت ترین گزینه استفاده از دوچرخه های شهری می باشد که در دنیا در حال انجام است. لذا هدف پژوهش حاضر درمرحله ی اول سنجش معیارها و ویژگی های طراحی یک شهر پیاده محور به عنوان نوعی از شهر پایدار و در وهله دوم بررسی میزان انطباقپذیری کلانشهر مشهد به عنوان مهمترین مرکز شهری شرق کشور با این معیارها می باشد. برای این منظور از روش شناسی توصیفی_تحلیلیبا ابزار پرسشنامه بهره گرفته شده است که نتایج تحقیق از میان 124 شهروند مناطق سیزده گانه شهر مشهد با استفاده از نرمافزار SPSS حاکی از پایین بودن سطح معیارهای چهارده گانه تدوین شده در چهار بعد زیست محیطی، اجتماعی، حمل و نقل و طراحیشهری در این کلانشهر از نظر افراد سنجش شده می باشد. همچنین با توجه به نظر شهروندان مهمترین عوامل در عدم استفاده ی آنان ازدوچرخه شهری به عنوان معیاری برای شهر پیاده محور عدم امنیت، سهولت دسترسی نامناسب و سرعت پایین این وسیله است.

کلیدواژه ها:

شهر پیاده محور ، ایستگاه های دوچرخه شهری ، کلانشهر مشهد