تحلیل و بررسی ساختمانهای سبز در جهت دستیابی به روش های طراحی معماری پایدار

واژه پایداری برای اولین بار در کمیسیون جهانی محیط زیست و توسعه سازمان ملل بدین صورت تعریف شد: پایداری عبارت است از برآوردن نیازهای نسل حاضر بدون مخدوش ساختن توانایی نسلآینده در برآوردن نیازهای خودشان. معماری سبز که برخاسته از مفاهیم توسعه پایدار می باشد در پی سازگاری و هماهنگی با محیط زیست یکی از نیازهای اساسی بشر در جهان کنونی است. هدف از ایجادساختمانهای سبز بهبود یافتن آب و هوا ، جلوگیری از اتلاف انرژی مصرف شده جهت سرمایش و گرمایش و جلوگیری از اثرات منفی ساخت و ساز بر محیط زیست است.اصول طراحی معماری سبزشامل حفاظت از انرژی ، توجه به شرایط اقلیمی، کاهش استفاده از منابع جدید ، احترام به کاربران ، احترام به سایت و کل گرایی می باشد. همچنین سه اصل اساسی پایداری، اصل صرفه جویی در مصرفمنابع، اصل طراحی براساس چرخه حیات، اصل طراحی انسانی می باشد و پایداری در ساختمان از سه جنبه پایداری اقتصادی ،پایداری اجتماعی و پایداری زیست محیطی قابل بررسی می باشد.مهمترینعناوین معماری پایدار شامل معماری اکوتک، معماری سبز و توسعه پایدار می باشند.مفهوم توسعه پایدار یک تغییر مهم در فهم رابطه انسان و طبیعت و انسان ها با یکدیگر می باشد.در این پژوهشمفاهیم پایداری در معماری و معماری سبز و نظریه ها و روش های طراحی معماری ارگانیک و اکوتک و خورشیدی بررسی می گردد.روش پژوهش با استفاده از روش کتابخانه ای و بررسی اسناد به صورت توصیفی و تحلیلی می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری سبز ، اکوتک ، ارگانیک