تأثیر ظرفیت و مکان منابع تولید پراکنده بر روی شاخص‌های قابلیت اطمینان با در نظر گرفتن نوع فاز

استفاده از مولدهای تولید پراکنده (DG) در سیستم توزیع، منافعی را برای شرکت‌های تولیدکننده و مصرف‌کنندگان برق به همراه دارد. کاهش تلفات خطوط، بهبود پروفیل ولتاژ کاهش انتشار گازهای آلاینده، آزادسازی ظرفیت سیستم‌های توزیع و انتقال، به تعویق افتادن سرمایه‌گذاری برای توسعه شبکه و افزایش قابلیت اطمینان شبکه از نتایج مثبت به کارگیری DG برای تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان انرژی در شبکه است. یکی از مهم‌ترین انگیزه‌های استفاده از منابع تولید پراکنده در شبکه‌های توزیع بهبود قابلیت اطمینان شبکه می‌باشد. اما مسئله مهم، تعیین مکان و ظرفیت بهینه منابع تولید پراکنده جهت حصول بهترین شاخص‌های قابلیت اطمینان می‌باشد. به علت کوچک بودن ظرفیت DG مورد استفاده و مستقل شدن فازهای سیستم بعد از ترانس انتهایی، نوع فازی که DG روی آن قرار می‌گیرد حائز اهمیت می‌باشد. در این مقاله با استفاده از الگوریتم ژنتیک و شبیه‌سازی مونت‌کارلو ظرفیت و مکان بهینه منابع تولید پراکنده روی فازهای متفاوت با استفاده از نرم‌افزار MATLAB تعیین شده است. نتایج حاصل از شبیه‌سازی نشان‌دهنده افزایش چشمگیر در قابلیت اطمینان شبکه می‌باشند

کلیدواژه ها:

الگوریتم ژنتیک ، تولید پراکنده ، قابلیت اطمینان ، مونت کارلو