کاربرد سامانه های اطلاعات جغرافیای (GIS) در ارزیابی کیفیت خاک به منظور مدیریت کشاورزی پایدار (آمایش سرزمین) در منطقه قزوین

ارزیابی تخریب خاک وبررسی اثرات فعالیتهای بشری بر اراضی، پایه هر نوع آمایش سرزمین ( طراحی استفاده از اراضی) می باشد. اعتماد عمومی بایستی به وسیله کاربرد ابزار و تکنولوژی های پیشرفته در برنامه ریزی و مدیریت اراضی، بخصوص اراضی کشاورزی تامین گردد. طبقه بندی نواحی کشاورزی با توجه به سطوح مختلف حساسیت به تخریب و قابلیت تولیدی آنها بایستی بر اساس مطالعات مشخصات شیمیایی خاکها و تشریح آنها بعلاوه خواص فیزیکی، مرفولوژی، خصوصیات هیدرولوژیکی، کاربریهای واقعی وپتانسیل، انجام گیرد. سیستم اطلاعات جغرافیایی، تامین کننده سریهای مناسب داده ها برپایه خصوصیات منطقه می باشد که با تو جه به در بر داشتن اطلاعات مرتبطی از موسسات عمومی و تحقیقاتی ( خاک، آب، هوا، پوشش گیاهی، جانوری، کاربردهای شهری وصنعتی، میراث فرهنگی، شرایط اقتصادی_اجتماعی و غیره ) ابزار کاربردی و موثر دراین نوع بررسی ها می باشد. مرحله بعد شامل ارزیابی شرایط واقعی منابع و خطرات تخریب آنها با اهداف طراحی اندازه گیری های می باشد که توانایی جلوگیری یا حداقل محدود نمودن هر نوع اثرات منفی که می تواند از کاربریهای مختلف بروز نماید را داراست .در این مقاله مدلی به منظور ارزیابی سریع و مدیریت اراضی کشاورزی بر پایه نرم افزارهای و GIS طی استفاده مناسب ازشاخصها بکار برده شده است.