بررسی اثر تغییر کاربری اراضی بر کربن آلی، بافت و اسیدیته خاک

در اثر تبدیل مراتع و جنگلها به زمین های کشاورزی و عملیات خاکورزی، سالانه حدود ۴۳۰ میلیون هکتار از اراضی کشورهای مختلف، که برابر با ۳۰ درصد کل زمینهای شخم خورده جهان می باشد، فرسایش می یابد و از چرخه تولید مطلوب خارج میشوند( ۱). در ایران نیز سالانه حدود ۱۰ هزار هکتار از اراضی تغییر کاربری می یابند. خاک مراتع به خاطر دارا بودن مواد آلی نسبتًا بالا و ساختمان مناسب همواره مورد توجه بوده اما تغییر در مدیریت کاربری آنها و اعمال خاکورزی تاثیر زیادی بر مقدار مواد آلی و دیگر خصوصیات فیزیکو شیمیایی و بیولوژیکی آن داشته است( ۳). با توجه به اینکه بافت، اسیدیته و مخصوصًا مواد آلی، بسیاری از خصوصیات فیزیکوشیمیایی و بیولوژیکی را تحت تاثیر قرار داده و نقش مهمی در فراهمی عناصر غذایی، پایداری خاکدانه ها و باروری خاک دارند، در این بررسی تغییر این خصوصیات را در مراتع دست نخورده، مرتع تبدیل شده به اراضی دیم( ۱۵ الی ۲۰ سال) و مرتع تخریب شده در اثر کشت و کار و چرای زیاد در جهت شمالی شیبهای مختلف مورد ارزیابی قرار گرفت.