بررسی امکان جایگزینی مصالح سنگی با بتن پلیمری در مناطق دریایی و دریاچه ای بسیار شور

سنگ به عنوان قابل دسترس ترین مصالح ساختمانی در سازه های دریایی، کاربرد فراوانی دارد.برای ساخت بیشتر سازه های حفاظتی سواحل و سازه های دریایی، مقادیر قابل توجهی سنگ مصرف می شود. با توجه به شرایط سخت حاکم بر مناطق دریایی، آنچه که باید در انتخاب سنگ مورد توجه قرار گیرد، افزون بر پارامترهای طراحی، دوام و پایداری سنگ های مصرفی در سازه های دریایی و حفاظتی است. منظور از دوام سنگ، مقاومت و پایداری آن در مقابل عوامل مخرب و مهاجم حاکم بر محیط دریایی است. به عبارت دیگر، دوام، توانایی سنگ در حفظ ویژگیهای فیزیکی و مکانیکی خود در مدتی است که در یک سازه مهندسی استفاده می شود. بنابراین دوام تابعی از ویژگیهای سنگ و محیط یا شرایطی است که در آن قرار می گیرد. با توجه به تحقیقات گسترده ای که بر روی رفتار مصالح سنگی مصرفی و دوام آنها در سازه های دریایی انجام گرفته است، محدوده ویژگیهای فیزیکی و مکانیکی سنگ های مصرفی برای بخش های مختلف سازه در محیط دریایی مشخص گردیده است. گاه شرایط محیط مصرف و عدم دسترسی به سنگ مناسب یا سنگی با ابعاد مناسب، امکان استفاده از مصالح طبیعی را مقدور نمی سازد که در این شرایط باید امکان جایگذاری مصالح بهسازی شده، بررسی شود. در این بررسی، با توجه به شرایط دریاچه ارومیه، امکان جایگزینی قطعات ساخته شده از بتن پلیمری به جای سنگ های مصرفی در بدنه بزرگراه شهید کلانتری بررسی شده است. نتایج اگر چه در شرایط آزمایشگاهی به دست آمده است، اما در مقایسه با سنگ های مصرفی پذیرفتنی است.