میکروفاسیس، ژئوشیمی و روند دیاژنز در نهشته های سازند آسماری (تنگ گل ترش)

سال انتشار: 1383
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,865

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

SGSI08_113

تاریخ نمایه سازی: 23 مهر 1385

چکیده مقاله:

سازند آسماری با سن الیگو- میوسن محدوده وسیعی از جنوب غرب ایران تا شمال عراق را دبر گرفته و بیشترین گسترش آن در فرو افتادگی دزفول می باشد. این سازند بعنوان سنگ مخزن نفت مطرح بوده و بعلت داشتن پتانسیل هیدروکربوری از اهمیت زیادی برخوردار است. مقطع مورد مطالعه در 35 کیلومتری جنوب شرقی شهرستان مسجد سلیمان د راستان خوزستان و مجاورت روستای گلگیر واقع است. نهشته های کربناته سازند آسماری در تنگ گل ترش (برش نمونه) از 320 متر آهک نازک لایه با میان لایه های مارنی، آهکهای ضخیم لایه خاکستری و توده ای تشکیل شده است. مرز زیرین آن سازند مارنی پابده و مرز بالایی آن را سازند تبخیری گچساران تشکیل می دهد. سازندهای پایده و گچساران بطور همشیب با اهکهای آسماری قرار دارند. زمان تشکیل سازند آسماری با توچجه به شواهد فسیلی، به خصوص فرآمینیفرهای بنتیک، الیگومیوسن تعیین شده است. با طمالعه مقاطع نازک آهکهای آسماری در منطقه گل ترش، تعداد 11 میکروفاسیس شناسایی شده است که بطور کلی در چهار محیط دریایی باز (open marine) سد (Bar) ، لاگون (Lagoon)، و پهنه کشندی (Tidal flat) نهشته شده اند. شواهد صحرایی و پتروگرافی ، بیانگر تشکیل رخساره های این سازند در یک محیط رمپ کربناته می باشد. مطالعات عناصر اصلی، فرعی و ایزوتوپهای پایدار اکسیژن و کربن، خاکی از وجود مینرالوژی اولیه آرا گونیتی در این سازند است. همچنین این مطالعات نشان می دهد که سنگهای آهکی این سازند تحت تاثیر فرایندهای دیاژن متئوریکی و در یک سیستم دیاژنزی تقریبا بسته (closed semi-system) قرار گرفته اند. بر اساس مقادیر ایزوتوپ اکسیژن 18، محدوده دمای آب دریای الیگومیوسن بطور میانگین 24/5 درجه سانتی گراد محاسبه شده است.

نویسندگان

فرناز السادات شوشتریان

دانشگاه شهید بهشتی - دانشکده علوم زمین - گروه زمین شناسی

محمدحسین آدابی

دانشگاه شهید بهشتی - دانشکده علوم زمین - گروه زمین شناسی