بررسی زبان شناختی باهم آیی های واژگانی در شاهنامه فردوسی
محل انتشار: همایش علمی شاهنامه و پژوهش های آیینی
سال انتشار: 1392
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 638
متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
SHAHNAMEH01_004
تاریخ نمایه سازی: 29 اردیبهشت 1398
چکیده مقاله:
میان واژگان زبان روابط مفهومی وجود دارد؛ واژگانی که این روابط را دارند به صورت همنشینی یا جانشینی در ساختهای زبانی ظاهر میشوند. یکی از این روابط، رابطه باهم آیی 1 است که بیانگر همنشینی دو یا چند واژه است؛ به گونه ای که احتمال باهم آمدن آنها قابل پیشبینی باشد. باهم آیی واژگانی هر زبان، از ارکان مهم زبان و ادب و نموداری از افکار و عادات یک قوم است. خلاقیت شاعر در انتخاب و ترکیب و تلفیق واژگان در محور همنشینی زبان 2، تناسب معنایی و لفظی دلپذیری را ایجاد میکند. یکی از مهمترین ویژگیهای اشعار فردوسی نیز استفاده از باهم آییهای واژگانی است. هدف از پژوهش حاضر بررسی انواع باهم آییهای موجود در شاهنامه و دسته بندی آنها است. یافته های حاصل از انجام پژوهش نشان میدهد که انواع باهمآییها در شاهنامه عبارتاند از: باهم آییهای حوزه ای، تداعی معنایی، تلمیحی، حجمی، علی، اصطلاحی و صفتی. به علاوه، داده ها نشانگر ایناند که انواع باهمآییها در شاهنامه را میتوان از منظر روابط مفهومی مانند باهمآیی مترادف، متضاد، شمول معنایی، جزءواژگی و غیره بررسی کرد. با توجه به معیارهایی که در بررسی باهم آییهای این اثر استفاده شده است، میتوان علل همنشینی اغلب واژگان را در آثار شاعران دریافت
کلیدواژه ها:
نویسندگان
شیما ابراهیمی
کارشناس ارشد زبانشناسی همگانی، دانشگاه فردوسی مشهد
سیده مریم فضایلی
دانشجوی دکتری زبانشناسی همگانی، دانشگاه فردوسی مشهد