بررسی فقهی و حقوقی ارث جنین ناشی از لقاح مصنوعی پس از فوت صاحب اسپرم (پدر)

با پیشرفت دانش پزشکی و امکان درمان ناباروری از طریق پزشکی مسائل متعدد و پیچیده ای در حوزه های اخلاقی، حقوقی،اجتماعی و دینی مطرح شده است، که می بایست از طرف فقها از یک سو، حقوقدانان و متخصصان علوم اجتماعی از سوی دیگربه آنها پاسخ مناسب داده شود، تا زمینه مناسب جهت وضع و تدوین قوانینی جامع و راهگشا فراهم گردد. یکی از آثار حقوقیکودک ناشی از تلقیح مصنوعی، توارث بین این کودک و صاحبان نطفه است. مواردی پیش می آید که در آن زوجین نمی توانندبه طور طبیعی صاحب فرزند شوند و انعقاد نطفه با تلقیح اسپرم پدر و تخمک مادر در محیط آزمایشگاه صورت می پذیرد. هرگاهانتقال اسپرم پدر به رحم مادر مدتها پس از فوت پدر صورت گیرد، این سؤال مطرح میشود که فرزند متولد از این تلقیح آیادارای نسب مشروع و قانونی است و از پدر متوفی خود ارث میبرد یا خیر؟ نگارنده به این نتیجه رسیده است که قانون گذار درتشخیص نسب، ضابطه عرفی که همان تکون یک انسان از اسپرم پدر و تخمک مادر است را درنظر گرفته است و در ماده 875قانون مدنی شرط متأخر را درخصوص ارث بردن جنین پذیرفته و معتقد است هرگاه انتساب طفل ناشی از تلقیح مصنوعی بهمورث قطعی و ثابت باشد، زنده متو لد شدن طفل ناشی از تلقیح مصنوعی ولو پس از فوت پدر، کشف از مالکیت او نسبت بهسهم الارثش از زمان فوت مورث مینماید و از پدر متوفیاش ارث خواهد برد.

کلیدواژه ها:

ارث ، شرایط ارث ، لقاح مصنوعی پس از فوت پدر ، نسب