بررسی اثر بخشی فعال سازی رفتاری گروهی در کاهش علایم افسردگی،وافزایش کیفیت زندگی در بیماران افسرده

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی فعال سازی رفتاری گروهی در کاهش علایم افسردگی و افزایش کیفیت زندگی در بیماران افسرده انجام شده است. نوع پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل 50 نفر از زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشت شهرستان کاشمر بودند که با روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و با پر کردن پرسشنامه افسردگی بک 40 نفر از آنها به روش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار داده شدند. گروه آزمایش 8 هفته تحت آموزش فعال سازی رفتاری قرار گرفتند. در حالیکه گروه کنترل تنها پیگیری شدند. پرسشنامه های QOLF-BDI-II به عنوان ابزار اندازهگیری در پیش آزمون و پس آزمون به کار گرفته شدند.داده ها با شاخص های توصیفی و آزمون تحلیل کواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS تحلیل شدند.آزمودنی های گروه آزمایش در نمره BDI-II درپس آزمون کاهش معناداری نسبت به گروه کنترل نشان دادند ولی در نمره QOLF در پس آزمون کاهش معناداری نسبت به گروه کنترل نشان ندادند. نتایج نشان میدهد آموزش فعال سازی رفتاری در کاهش علایم افسردگی موثر است ولی این آموزش در افزایش کیفیت زندگی در طی زمان کوتاه 8 هفته تغییری در این متغیرها ایجاد نکرد . بنابراین برای ایجاد تغییر در این متغیر به زمان و آموزش بیشتری نیاز داریم

کلیدواژه ها:

فعالسازی رفتاری ، افسردگی ، کیفیت زندگی