اثربخشی فعال سازی رفتاری گروهی در کاهش علایم افسردگی وافکار خودآیند در بیماران افسرده

مقدمه: افسردگی شایع ترین اختلال روانپزشکی است که شیوع آن درمردان 15درصد.ودر زنان نزدیک به 25درصد است، که می تواند به مشکلات درزمینه های مختلف منجرگردد. پژوهش حاضر جهت بررسی اثر بخشی فعال سازی رفتاری گروهی در کاهش علایم افسردگی وافکارخودآیند دربیماران افسرده طراحی شده است.روش کار: این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون باگروه شاهد اجرا شد. ازبین تمام بیماران مبتلا به اختلال افسردگی مراجعه کننده به مراکز بهداشتی شهرستان کاشمر در سال 50،1391نفربه روش نمونه گیری هدفمند انتخاب وبه صورت تصادفی دردو گروه مساوی آزمون وشاهد قرار گرفتند. گروه آزمون 8 هفته درمان فعال سازی رفتاری را تجربه کردند، درحالیکه که گروه شاهد تنها پیگری شدند. آزمون افسردگی بک و افکار خودآیند به عنوان ابزار ارزشیابی درپیش آزمون، پس آزمون به کارگرفته شد.داده ها با شاخص های توصیفی وآزمون تحلیل کواریانس توسط نرم افزار آماریSPSS تحلیل شدند.یافته ها: گروه آزمون درنمره افسردگی بک در پس آزمون کاهش معناداری نسبت به گروه شاهد نشان دادند ولی در نمره افکار خودآیند در پس آزمون کاهش معناداری نسبت به گروه شاهد نشان ندادند.نتیجه گیری: درمان فعال سازی رفتاری در کاهش علایم افسردگی موثر است ولی این درمان در کاهش افکار خودآیند در طی زمان کوتاه 8 هفته موثر واقع نشد. بنابراین شاید برای ایجاد تغییر در این متغییرها به زمان بیشتری نیازداشته باشیم.

کلیدواژه ها:

:فعال سازی رفتاری ، افسردگی ، افکار خودآیند