کاربرد استفاده از پری بیوتیک در آبزی پروری میگو و سخت پوستان

در تلاش به منظور بهبود بهره وری در آبزی پروری سخت پوستان، مطالعات زیستی انجام شده مستند بر روی گونه های میگو و سخت پوستان، اغلب بر نرخ رشد، میزان بقا و مقاومت در برابر بیماری تمرکز دارند. این مقاله بررسی مروری پژوهشهای انجام گرفته در خصوص مطالعات استفاده از پری بیوتیک در آبزی پروری میگو و سخت پوستان است که نتایج، پتانسیل بالای کاربرد پری بیوتیک ها در رژیم غذایی در مراحل مختلف زیستی میگو، خرچنگ و حتی لابسترها را نشان میدهند. اثبات شده است که پری بیوتیک ها می توانند بقا، وضعیت ایمنی، مقاومت در برابر بیماری، عملکرد رشد و مصرف غذایی میگو و سخت پوستان را از طریق ایجاد تغییرات مثبت در ساختار GI و ترکیب جامعه باکتریایی همراه با تقویت ایمنی پایه، بهبود بخشند. پری بیوتیکهای خاص متعددی در پرورش این نوع گونه ها مورد استفاده قرار میگیرند که مانان الیگوساکاریدها (MOS) بیشترین پری بیوتیک مورد استفاده در پرورش میگو و سخت پوستان است. در مجموع پری بیوتیکها پتانسیل خوبی در افزایش رشد و بقا در طول پرورش، بهبود ضریب تبدیل غذایی، ارتقای تبدیل مراحل و بهبود ایمنی پایه یا تحمل استرس را نشان داده اند. نتایج نشان میدهد این عملکردهای مفید توسط فعالیت میکروبیولوژیکی دستگاه گوارش و ساختارهای فیزیکی ارتقا یافته سیستم گوارش((GI بدست می آیند که ممکن است باعث بهبود ضریب تبدیل غذایی و در نتیجه رشد گونه های میزبان شوند. بدیهی است که به احتمال زیاد مجموعهی پیچیده ای از اثرات متقابل وجود دارند، که به طور همزمان در بدست آوردن این مزایا در میزبان فعالیت میکنند. این بررسی مروری نشان می دهد که می توان پرورش موفقیت آمیزی را از طریق بکارگیری رژیم غذایی حاوی مکمل های با نقش پری بیوتیک داشت که این امر به ویژه با توجه به نیاز روز افزون به بهبود بهره وری آبزی پروری برای حمایت از تقاضای رو به رشد سخت پوستان ضروری و مهم می باشد.

کلیدواژه ها:

میگو ، سخت پوستان ، پری بیوتیک ، رژیم غذایی و بهره وری در پرورش