راهکارهای احیا و باززنده سازی بافت های فرسوده بر مبنای ساختار محله وتاثیر آن بر هویت انسانی

با افزایش بی رویه جمعیت، بویژه جمعیت شهر نشین در چند دهه اخیر در کشور ایران، مساله احیاء و باززنده سازی بافت های فرسوده از اهمیت قابل توجهی برخوردار گردیده است. در ایران رشد جمعیت شهری با توسعه ناموزون افقی شهر و از بین بردن منابع کشاورزی و طبیعی اطراف شهرها همراه بوده است. این در حالی است که بسیاری از شهرها دارای منابع فضایی باارزش، امافرسوده ای هستند که راه گشای بسیاری از مشکلات به وجود آمده شهرها در حال حاضر است و از همین جا مساله بهسازی و نوسازی این فضاهای باارزش مورد توجه قرار گرفته است. متاسفانه، ایران به دلیل استفاده از طرح هایی که بیشتر تقلیدی بوده وتنها مسایل کالبدی را مورد توجه قرار داده است، نتوانسته از این فضای باارزش استفاده بهینه ای را به عمل آورد. یکی از این محلات خیابان امام خمینی شهر سیرجان است که ضمن برخورداری از قابلیت های بالقوه در جذب جمعیت با معضل بافت فرسودهمواجه شده است. این محله به رغم طرحهای اجرا شده در جهت احیای آن، نتوانسته آن گونه که شایسته قدمت محله و توانهای موجود آن است، در مسیر توسعه پایدار فضا گامی موثر بر دارد و همچنان شاهد گریز جمعیت از محله و گسترش افقی شهرهستیم. هدف این پژوهش راهکارهای احیا و باززنده سازی بافت های فرسوده بر مبنای ساختار محله و تاثیر آن بر هویت انسانی می باشد؛ و همچنین ضمن بیان نقاط ضعف و قوت آنها و ارایه راهکارهایی برای استفاده بهینه از این فضاها ضمن حفظ هویتبافت است. در این پژوهش، از روش تحقیق توصیفی استفاده شده و به منظور سنجش و تجزیه و تحلیل اطلاعات از تمامی روشهای مصاحبه، مشاهده، پرسشنامه و مطالعه کتابخانه ای بهره مند شده است. برخی نتایج حاصل از این تحقیق به قرار زیر است نوسازی پایدار بدون شناخت و توجه به ساختار اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی محل امکان پذیر نیست بدون جلب مشارکت واقعی مالکان این بافتها امکان دستیابی به بهسازی مطلوب محقق نخواهد شد.

کلیدواژه ها:

احیاء و باززنده سازی ، بافت های فرسوده ، ساختار محله ، هویت انسانی