اثر نوع تمرین بر بیان VEGF در بافت قلب موشهای نر صحرایی مبتلا به چاقی

سابقه و هدف: هدف پژوهش بررسی اثر نوع تمرین بر بیان VEGF در بافت قلب موشهای نر صحرایی مبتلا به چاقی بود. بی تحرکی و عدم فعالیت بدنی خطر ابتلا به بیماریهای قلبی عروقی و انواع دیگر بیماریها را افزایش میدهد و فعالیت منظم ورزشی میتواند بسیاری از این عوامل خطرزا را تعدیل نماید. ورزش عامل درمانی در افراد چاق میباشد و فرایند آنژیوژنز میتواند تحت تاثیر ورزش قرار گیرد. مهمترین عامل در آنژیوژنز، فاکتوررشد آندوتلیال عروق (VEGF) میباشد که به عنوان مهمترین میتوژن مخصوص سلولهای عروقی شناخته شده است.مواد و روشها: مطالعه حاضر به صورت تجربی بر روی 40 موش صحرایی نر نژاد ویستار انجام شد. موشها به صورت تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. گروه های کنترل، تمرین استقامتی کم شدت و تمرین اینتروال شدید که به مدت 16 هفته غذای پرچرب مصرف کردندو سپس دو گروه تمرینی به مدت 8 هفته در تمرینات ورزشی شرکت کردند. و همچنین گروه شم که در این مدت از غذای استاندارد استفاده نمود. در پایان میزان بیان VEGF بافت قلب 4 گروه اندازهگیری شد.یافته ها : نتایج پژوهش نشان داد میزان بیان VEGF پس از تمرینات استقامتی کم شدت و تمرین اینتروال شدید در بافت قلب موشهای صحرایی نر مبتلا به چاقی افزایش یافت. همچنین بین میزان بیان VEGF در تمام گرو ه ها تفاوت معناداری مشاهده شد. .(P=0/0001)نتیجه گیری : نتایج نشان داد تمرینات ورزشی میتواند باعث افزایش فرایند آنژیوژنز در افرادی شود که دچار چاقی هستند که این نشاندهنده این است که تمرینات ورزشی می تواند بهعنوان یک درمان غیر دارویی برای خونرسانی بهتر قلب مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

تمرین استقامتی کم شدت ، تمرین اینتروال شدید ، آنژیوژنز ، بافت قلبی ، چاقی