گذار از تاریخ نگاری سیاسی

آنچه که تاکنون در زمینه تاریخ ایران زمین مورد پژوهش قرار گرفته است به طورمعمول مبتنی بر ثبت واقع انگارانه رویدادهایی بوده که معطوف به قدرت سیاسی حاکم می باشند به صورتی که قدرت سیاسی، در کنار سایر عوامل و رویکردهای نهفته در یکمتن تاریخی، وجه هژمونیک پیدا می کند و باعث می شود دیگر جنبه ها و امکانات یک متن تاریخی را در محاق فرو برد و آنچه را که صرفاً در مغناطیس قدرت سیاسی قرارمی گیرد توصیف نماید. نگارنده این پژوهش تلاش می کند که با ارائه یک راهکار روش شناسانه، زمینه ای را برای گذار از تاریخ نگاری سیاسی ایجاد نماید. با این پیش فرضکه تاریخ ایران را یک متن گشوده در نظر می گیرد که جنبه ها و امکانات بالقوه ای را در دل خود جای دارد از جمله تاریخ علاوه بر اینکه یک متن سیاسی است، یک متن فرهنگی هم می باشد و تاریخ نگاری فرهنگی امکانی خارج از متن سیاسی است که می توان با پژوهش در یک افق بین الاذهانی برآمده از لایه های پنهان و سیال متن تاریخی، این امکان را فرا چنگ آورد. نگارنده تلاش می کند تا پس از نقد روش شناسانهتاریخ نگاری سیاسی، روش تاریخ نگاری فرهنگی را به شیوه پدیدار شناسی هوسرلی توصیف و تبیین نماید.

کلیدواژه ها:

تاریخ نگاری سیاسی و فرهنگی ، پدیدار شناسی ، بینا ذهنیت ، معنا ، روش شناسی