علوم موفق، علوم ناموفق: چالش های موجود در اثر عدم توازن در رشد علوم انسانی و علوم پایه

هر سازمانی برای تحقق موجودیت، بقا و تاثیر گذاری به علم نیاز دارد و اولین ابزارتخصصی شدن عملکرد یک سازمان توجه به دانش روز است . در یک تقسیم بندی می توان دانش مورد نیاز برای اداره ی سازمانها را در دو بخش علوم انسانی و پایه موردتوجه قرار داد. علوم انسانی؛ در جامعه و سازمان وظیفه تعیین یا ایجاد فرهنگ ، روابط اجتماعی ، ارتباطات میان فردی را به عهده داشته، نحوه ارتباطات سازمانی ، بازار یابی ، برنامهریزی، رهبری، رفتار اعضا با یکدیگر، تعیین خط مشی و استراتژی، رفتار با زیردستان و بالادستان را تعیین می کند. علوم پایه و فنی؛ در مقابل وظایف فنی و عملکردی سازمان را بر عهدهدارند.کارکردهای تکنولوژیکی، تولید، توسعه فن اوری، ساخت محصول ، مالی و . ...را مبانی علوم پایه تعیین می کند. که به تبع همین تقسیم، کارمندان و کارفرمایان سازمانها [ نیز به دو دسته افراز می شوند :[ 5 دسته اول آنهایی که دارای تحصیلات و تخصص علوم انسانی بوده و وظایفی از قبیل رهبری، مدیریت و گاهی سرپرستی را به عهده دارند و گروهی دیگر که دارای تحصیلات علوم غیر انسانی پایه و فنی بوده و وظایف فنی و عملیاتی سازمان را انجام می دهند. علی رغم اهمیت بیشتر علوم انسانی در اداره سازما نها رشد این شاخه از علم در طول زمان به دلایل مختلفی کندتر از دیگر شاخه ها بوده است به عقیده مایو کوشش های اولیه در علوم انس انی دانش و معرفت فراهم می ساخت بی آنکه در رفتار تغییراتی به وجود آورد اما این علوم برای رسیدن به هدف راهی بسطولانی را باید طی کند. با وجود اینکه علوم انسانی وظیفه مدیریت و اداره جامعه و استفاده صحیح از علوم دیگر را دارند در عمل از اهمیت و رشد کمتری برخورداربوده ودر نتیجه رشد و پیشرفت علوم دیگر را نیز بی اثر میسازند. از آنجا که پایه ایجاد علوم موفق و ناموفق (به زعم مایو) در آموزش و پرورش بوده و گسترش و تکمیل آن در آموزش عالی اتفاق می افتد در این مقاله سهم آموزش و پرورش و سپس آموزش عالی را در ایجاد این عدم توازن بررسی نموده عواقب ناشی از آن را در جامعه و کشور متذکر می گردیم و در پایان راه های کاهش آن را مورد توجه قرار می دهیم

کلیدواژه ها:

علوم موفق ، علوم ناموفق ، علوم انسانی ، علوم پایه ، مهارت های انسانی ، انطباق فرهنگی