نقش علوم انسانی در سیاست ها و برنام ههای توسعه ایران

سیاست گذاری و برنامه ریزی نقطه تلاقی و تلفیق نظریه و عمل در علوم انسانی و اجتماعی است و هدف از چنین امری دستیابی به رفاه و توسعه جامعه است. در این نوشتار منظور از سیاست و برنام هریزی تجلی اراده حکومت در عمل و مجموعه ای ساختاری و متشکل از مقاصد، تصمیمات و اعمالی است که به عنوان اقتدار عمومی در سطوح محلی، ملی و بین المللی عرضه می شوند. هر نوع سیاستگذاری نیازمند توسل به علوم انسانی و اجتماعی است تا بتواند مبانی نظری، رویکردها و مفاهیمی را که جهت و هدف اصلی را مشخص می کند، ترسیم نماید. در جامعه ایران با آغاز دوره « عصر زرین فرهنگ ایران » و افول « اندیشه ایرانشهری » بعد از اضمحلال مشروطیت اندیشه تجدد و توسعه بر اثر مقتضیات زمان و تهدیدات جامعه غربی جلوه گر شد و با سیاست گذاری و برنامه ریزی به شیوه جدید رایج گشت. « دولت مدرن » تشکیل و استقرار سیاست ها و برنامه های عمران و توسعه ایران از برنامه عمرانی هفت ساله اول ( 1327 ) قبل از انقلاب اسلامی تا برنامه چهارم توسعه بعد از انقلاب ( 1384 ) تابع مبانی و الگوهای نظری جوامع غربی بوده است و در قالب الگوهای نوسازی، ساختارگرایی، نیازهای اساسی، آزادسازی اقتصادی، نهادگرایی و خصوصی سازی، تدوین گشته و به اجرا درآمده اند. علوم انسانی بومی در این در مسئله شناسی، « اجتماع علمی » و حتی « اجماع علمی » خصوص تا کنون نتوانسته است به موضو عیابی و تدوین سیاست ها و برنامه ها دست پیدا کند و از این رو به توجه جدی دولت و جامعه نیازمند است

کلیدواژه ها:

علوم انسانی ، ایران ، برنامه های توسعه ، نهاد گرایی