بررسی کیفیت آموزشی دوره های دکتری علوم انسانی دانشگاه شیراز در دو دوره زمانی

در مورد اهمیت علوم انسانی و حساسیت آن از یکسو و لزوم ارتقاء بینش وآموزش این علوم در کشور بارها سخنرانی و نوشته شده است . ولی باید دید در عمل چه اقداماتی صورت گرفته است؟ کیفیت آموزش این علوم چگونه است؟ به طور قطع بهترین کسانی که می توانند در این مقوله اظهار نظر کنند، افرادی هستند که دست اندر کار مستقیم تعلیم و تعلم در این رشته و این شاخه از علوم به شمار می روند. دانشجویان، دانش آموختگان و مدرس ان رشته های م ختلف علوم انسانی ، از جمله این افراد هستند. از سوی دیگر دوره های دکتری به عنوان بالاترین سطح آموزشی در هر رشته ای به سایر دوره ها ارجحیت دارند و مسلما باید بهترین کیفیت را نیز در مقام مقایسه داشته باشند. ولی بازهم باید دید در عمل وضع به چه صورت است. این مقاله که حاصل دو تحقیق میدانی است به بررسی کیفیت آموزشی دوره های دکتری علوم انسانی در دانشگاه شیراز می پردازد. اولین پژوهش در سال تحصیلی 78-77 انجام شد و طی آن ، میزان رضایت سه گروه دانشجویان، دانش آموختگان و اعضاء هیئت علمی دوره های دکتری دانشگاه شیراز از فرایندهای مختلف دوره، سنجش کرد نتایج در فاصله زمانی پنج ساله ای که تحقیق تکرار شد، مجددا به دست آمد . این مسئله نشان می دهد که در این فاصله زمانی به رغم تأکید مسئولان و صاحب نظران بر اعتلای ع لوم انسانی، این مقوله در دانشگاه شیراز که از جمله دانشگاههای مطرح کشور از یک سو و مهد ادبیات و علوم انسانی از سوی دیگر است، ارتقاء کیفی نیافته است . در مقاله وارد جز ئیات ابزار تحقیق شده و حوزه هایی که سنجش شده است به تفکیک بررسی می شود. در این میان می توان نقاط ضعف دوره ها را به دست آورد و جهت ارتقاء کیفی آنها برنامه ریزی کرد . لازم به ذکر است که در تحقیق اول، هیچ گونه نمونه گیری صورت نگرفته و جامعه و نمونه با هم برابر بوده اند.

کلیدواژه ها:

علوم انسانی ، تحقیق میدانی ، دوره های دکتری ، ارزشیابیآموزشی ، دانشگاه شیراز