بررسی نقش تنشهای دورهای خشکی در بهبود مقاومت به خشکی نهالهای گیاه شور پسند سیاه تاغ (Haloxylon aphyllum)

بررسی تغییرات پارامترهای روابط آبی در جهت بهبود مقاومت به خشکی گیاه شورپسند سیاه تاغ از طریق القاء خشکی-های دورهای و روشن نمودن مکانیزمهای فیزیولوژیک سیاه تاغ در پاسخ به کم آبی و خشکی از جمله اهداف این مطالعه بودهاست. برای این کار، روش محفظه فشار به کار گرفته شد. خشکی نسبتأ ملایم از طریق عدم آبیاری ، به نهالها القاء شد؛ به گونه ای که بعد از دو هفته پتانسیل آب شاخساره نهالهای سیاه تاغ به16/5-بار رسید. خشکی نسبتأ شدید نیز به همین ترتیب، ولی بعد از چهار هفته ممانعت از آبیاری القاء شد، بطوریکه پتانسیل آب شاخسارههای سیاه تاغ به 27/2- بارتقلیل یافت . خشکی نسبتأ ملایم برای شش دوره و خشکی نسبتأ شدید برای یازده دوره متوالی تکرار شد. در هر دو سری آزمایش پتانسیل آب نهالهای شاهد که هر دو روز یک بار آبیاری می شدند؛ در حدود 12/7- بار ثابت باقی ماند. اگرچه القاء خشکی نسبتأ ملایم به نهالهای این گونه تاغ موجب افزایش خاصیت ارتجاعی بافتهای ریشه ای و شاخساره ای شد؛ ولی بر پتانسیل اسمزی آن تأثیر معنیداری نداشت. در حالی که اعمال حشکی نسبتأ شدید، اگرچه موجب کاهش پتانسیل اسمزی و تنظیم اسمزی ریشه و شاخساره های سیاه تاغ شد؛ ولی در همان حال خاصیت ارتجاعی بافتهای سلولی آن را نیز افزایش داد.

کلیدواژه ها:

تاغ ، خشکی ، پتانسیلهای آب و اسمزی