بررسی میزان هیجان خواهی در کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر

در این پژوهش که بر روی پسران 9 تا 12 سال انجام شده است، 37 کودک نشانگان داون و 16 کودک مبتلا به اتیسم- با ضریب هوشی حداقل آموزش پذیر و 50 کودک عادی به عنوان گروه های نمونه انتخاب شده و مقیاس هیجان خواهی کودکان (SSSC) در مورد آنان اجرا گردیده است. سپس با آزمون تحلیل واریانس چند متغیره، و آزمون شفه به عنوان آزمون تعقیبی، معنی داری تفاوت میانگین گروه ها به آزمایش گذاشته شد. نتایج نشان دادند که تعامل گروه ها در سطح 0/0001 معنی دار بوده و میانگین نمره کلی هیجان خواهی گروه کودکان عادی از میانگین دو گروه کودکان مبتلا به نشانگان داون وکودکان اتیستیک، به طرز معنی داری بالاتر می باشد، اما تفاوت میانگین نمره کلی هیجان خواهی دو گروه کودکان مبتلا به نشانگان داون و اتیسم به سطح معنی داری نمی رسد. هیجان خواهی کلی و بازداری زدایی اجتماعی کودکان نشانگان داون و کودکان اتیستیک از کودکان عادی کمتر است ولی هیجان خواهی کلی و بازداری زدایی اجتماعی کودکان نشانگان داون و کودکان اتیستیک تفاوتی با هم ندارند. میزان ماجراجویی و هیجان زدگی کودکان نشانگان داون، کودکان اتیستیک و کودکان عادی نیز با هم فرق چندانی ندارند.

کلیدواژه ها:

عقب ماندگی ذهنی ، نشانگان داون ، اختلال اتیسم ، هیجان خواهی