مقایسه اثرهشت هفته مصرف آب انگور بر میزان توان هوازی و استقامت موضعی در بین دانش آموزان دختر 14-16 سال

هدف کلی از این مقاله مقایسه اثر هشت هفته مصرف آب انگور بر میزان توان هوازی و استقامت موضعی در بین دانش آموزان دختر 16-14 سال بود. در این راستا و با توجه به اهداف اختصاصی پژوهش تعداد 30 تن از دانش آموزان دختر با دامنه سنی 14-16 سال که سابقه تمرین نداشتند، در این پژوهش شرکت کردند که این آزمودنی ها به دو گروه 15 نفره مصرف هشت هفته آب انگور به میزان در روز و گروه دارونما تقسیم شدند. ابزار اندازه گیری در این پژوهش شامل آزمون توان هوازی شاتل ران برای بررسی توان هوازی و آزمون دراز و نشست در یک دقیقه برای برآورد استقاومت موضعی بود. در بخش آمار استنباطی، قبل از تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون کلموگروف-اسمیرنف برای کسب اطمینان از طبیعی بودن توزیع داده ها استفاده شد که نتایج نشان دهنده طبیعی (نرمال) بودن داده های بدست آمده در تمامی مراحل آزمون بود، بنابراین در تجزیه و تحلیل داده ها و آزمون فرضیه ها، از آزمون های پارامتریک استفاده شد. در بخش آماری از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه های تکراری با طرح 2×2 (دو گروه با 2 بار اندازه گیری) و آزمون آماری t وابسته برای تفاوت درون گروهی و از آزمون t مستقل برای بررسی تفاوت بین دو گروه در میزان تغییرات آنها استفاده شد. نتایج تجزیه تحلیل داده ها نشان داد گروه مصرف آب انگور افزایش معناداری را از پیش آزمون تا پس آزمون در میزان حداکثر اکسیژن مصرفی داشت، اما این تفاوت در گروه دارونما معنادار نبود. همچنین نتایج نشان داد که مصرف هشت هفته عصاره آب انگور تاثیر معناداری را روی آزمودنی ها در میزان استقامت موضعی نداشته است، چراکه هر دو گروه مصرف آب انگور و گروه دارونما نسبت به پیش آزمون خود پیشرفت معناداری را در میزان استقامت موضعی داشتند و در بررسی بیشتر نتایج آزمون t مستقل برای مقایسه بین میزان پیشرفت گروه مصرف آب انگور با گروه دارونما نشان داد که میزان پیشرفت آنها تفاوت معناداری باهم ندارد. بنابراین می توان بیان کرد که این میزان پیشرفت به عواملی غیر از مصرف آب انگور بستگی داشته، چرا گروه دارونما نیز به همین اندازه پیشرفت معناداری را از خود نشان داده است.

کلیدواژه ها:

آب انگور ، حداکثر اکسیژن مصرفی ، استقامت موضعی