اثرخستگی عملکردی هوازی و بی هوازی برتعادل پویا درفوتبالیست های جوان غیر نخبه

از آنجایی که در اکثر فعالیت ها، بیشترین میزان کاهش نیرو بخاطر تغییرات درونی عضله یا سیستم عصبی مرکزی یا هر دو اتفاقمی افتد، در نتیجه می توان بین تغییر در کنترل عصبی- عضلانی و خستگی عضله که از آن به عنوان هر گونه کاهش در ظرفیتتولید نیرو توسط کل سیستم عصبی -عضلانی یاد می شود ارتباط آشکاری یافت .هدف این پژوهش بررسی اثر پروتکل خستگیعملکردی هوازی و بی هوازی (AAFFP) بر پایداری پاسچر پویای بازیکنان جوان فوتبالیست بود .جامعه آماری را 15 نفر از بازیکنان جوان و نوجوان باشگاه های فوتبال سپاهان (میانگین سن : وزن و قد) تشکیل دادند که همگی از سلامت کامل برخوردار بودند در این مطالعه شرکت کردند .قبل از شروع هر یک از پروتکلهای AAFFP شاخص پایداری پاسچر پویا (DPSI)، با اجرای حرکت پرش- فرود تک پا ) که از حرکات آسیبزای ورزشی می باشد( روی صفحه نیرو با فرکانس 200Hz در 3 ثانیه ثبت و شاخص پایداری در سه راستای جانبی (MLSI)، قدامی- خلفی (APSI) و عمودی (VSI) محاسبه شد .بلافاصله پس از اتمام AAFFP نمونه برداری پس آزمون DPSI به عمل آمد .از روش های آماری توصیفی، آزمون t وابسته، رگرسیون چند متغیره و طرح تحلیل واریانس یک طرفه با اندازه گیری های مکرر (ANOVA) ؛ (p<0/05) استفاده شد .نتایج آزمون بن فرونی نشان داد که بعد از اعمال AAFFP در عامل های DPSI و MLSI, VSI تفاوت معنی دار بود و در عامل APSI بعد از اعمال خستگی بی هوازی تفاوت معنی دار بدست آمد .بعد از AAFFP درعامل GRF و بعد از خستگی هوازی در عامل APSI تفاوت غیر معنادار بدست آمد .با توجه به یافته های این تحقیق هر دو AAFFP بر شاخص کنترل پاسچرال پویا تأثیر دارد .با توجه به پروتکلهای خستگی احتمالاً انقباض اکسنتریکی عضله همسترینگ باعث به هم خوردن نسبت قدرت همسترینگ به چهار سر ران شده وپایداری زانو را کمتر می کند .و نیز آزمودنی ها برای کاهش سرعت شتاب در هنگام پایین آمدن برای کم کردن نیروی برخوردشاید با افزایش فلکشن مفاصل پایین تنه بیومکانیک فرود را تغییر می دهند.

کلیدواژه ها:

پایداری پویای ، خستگی عصبی- عضلانی ، بازیکنان فوتبالیست غیر نخبه