مقایسه اثر تواتر بازخورد خودکنترل و آزمون گرکنترل بر اکتساب، یادداری و انتقال یک مهارت پرتابی درکودکان عقب مانده ذهنی

هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر تواتر بازخورد خودکنترلی و آزمون گرکنترلی بر اکتساب، یادداری و انتقال مهارت پرتابی در کودکان عقبمانده ذهنی بود. مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی است و به منظوردستیابی به اهداف تحقیق، تعداد 35 نفر از کودکان عقب مانده ذهنی بادامنه سنی 6-12 سال از مدارس استثنایی شهر ایذه به روش نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب شدند. به منظورهمگن کردن آنها یک مرحله پیش آزمون 10 کوششی به عمل آمد. و برای بررسی آزمودنی ها در مرحله اکتساب، یادداری و انتقال به طور تصادفی به هفتگروه پنج نفری، سه گروه بازخورد خودکنترلی (تواتر 25%، 50%، 75%)، سه گروه بازخورد آزمونگر کنترلی (تواتر 25%، 50% و 75%) و یک گروه کنترل (0%) تقسیم شدند. در مرحله اکتساب، آزمودنی ها در 10 بلوک 8 کوششی (مجموعاً 80 کوشش) به تکلیف پرتابی پرداختند. 24 ساعتبعد آزمون یادادری وانتقال که شامل 10 کوشش بود به عمل آمد، با این تفاوت که آزمون انتقال در فاصله 4 متری اجرا کردند (درمقابل فاصله3 متری درمرحله اکتساب ویادداری). بعد از بررسی نرمال بودن داده ها، به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه،آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج نشان داد که فراوانی های بازخوردی بالاتر أثر بخشی بیشتری بر اکتساب، یادداری و انتقال تکلیفپرتابی دارد. علاوه بر این، گروه هایی که فراوانی بازخوردی بالاتری دریافت می کردند (گروه خودکنترلی یا آزمون گرکنترلی) عملکرد بهتری رانسبت به شرکت کنندگان گروه های دریافت کننده بازخورد با فراوانی پایین تر و گروه کنترل در تمامی مراحل اکتساب، یادداری و انتقالنشان دادند. بنابراین، به طورکلی توصیه می شود، در یادگیری مهارت به کودکان عقب مانده ذهنی از بازخورد با تواترهای بالا به ویژه بازخوردخودکنترلی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

بازخورد خودکنترلی ، بازخورد آزمونگرکنترلی ، مهارت پرتابی و عقب مانده ذهنی