تأثیر تمرین با شدت های پیوسته بر توان هوازی بیشینه و ضربان قلب استراحت دختران نوجوان کم تحرک

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تمرین با شدت های پیوسته بر توان هوازی بیشینه و ضربان قلب استراحت دختران نوجوان کم تحرک می باشد میزان حداکثر اکسیژن مصرفی )توان هوازی بیشینه( هر آزمودنی از طریق اجرای آزمونراه رفتن راکپورت در قبل و بعد از اجرای برنامه تمرینی محاسبه شد و شدت تمرین توسط حداکثر ضربان قلب تعیین شد. آزمودنیهای گروه تجربی به مدت 1 هفته، 1 روز در هفته، 71 دقیقه هفته اول، 70 دقیقه هفته دوم و سوم و 05 دقیقه هفته چهارم با40و50و60و70 و80درصد از حداکثر ضربان قلب به تمرین )دویدن با شدت های پرداختند. برای بررسی تفاوت میان میانگین ها در پیش آزمون و پس آزمون و بین گروههای مستقل به ترتیب از آزمون T استیودنت همبسته و مستقل استفاده شد. یافته ها: بعد از 1 هفته تمرین با شدت های پیوسته، میزان حداکثر اکسیژن مصرفی یا توان هوازی بیشینه در گروه تجربی افزایش معنی داری داشت. از لحا آماری تغییرات BMI و وزن در گروه تجربی و کنترل معنی دار نبوده است . میانگین ضربان قلب استراحت در هر دو گروه باکاهش همراه بوده اما این میزان تغییرات از لحا آماری معنی دار نبوده است. تغییرات میانگین ضربان قلب بیشینه در گروه کنترل اندک بوده اما در گروه تجربی کاهش معنی دار مشاهده شده است.بحث و نتیجه گیری: چهار هفته برنامه تمرینی با شدت های پیوسته اگرچه کاهش معنی داری را در ضربان قلب استراحت آزمودنی ها ایجاد نکرده اما از لحا تکر ار، مدت و شدت یک محرک کافی برای افزایش توان هوازیبیشینه و در نتیجه بهبود عملکرد قلبی عروقی برای دختران نوجوان کم تحرک بوده است پس می توان به مربیان ومعلمین مدارس برنامه تمرینی دوی پیشرونده را جهت افزایش توان هوازی بیشینه پیشنهاد و ابلاغ کرد تا با ایجاد شیوه فعال زندگی در این محدوده سنی، هم سلامتی دختران در این سنین حفظ شده، ارتقاء یابد و هم مانع پیشرفتبیماریهای قلبی عروقی در بزرگسالی شود

کلیدواژه ها:

ضربان قلب ، توان هوازی ، تمرین با شدت های پیوسته