مدیریت بحران

نگرش سنتی به مدیریت بحران نگرشی منفی بوده همانند فرونشاندن آتش توسط مدیر تلقی می شده است. با این تعبیر که مدیر بحران در انتظار خراب شده کارها یا بروز حادثه می نشیند و پس از بروز تخریب، سعی می کند تا ضرر ناشی از خرابیها را محدود کند. ولی به تازگی این واژه معنای مثبت و بهتری را پیدا کرده است. بر اساس معنای جدید، همواره باید مجموعه ای از طرح ها و برنامه های عملی برای برخورد با تحولات احتمالی آینده در داخل سازمانها تنظیم شود و مدیران باید درباره اتفاقات احتمالی آینده بیندشیند و آمادگی برخورد با رخدادهای غیر مترقبه را کسب کنند. بنابراین مدیریت بحران بر ضرورت پیش بینی منظم و کسب آمادگی برای برخورد با آن دسته از مسائل داخلی و خارجی که به طور جدی شهرت، سودآوری یا حیات سازمان را تهدید می کنند، تاکید دارد. مدیر بحران سعی می کند تا در شرایط دشوار، سازمان رادر موقعیت خوب نگه دارد. مدیریت بحران به منزله یکرشته علمی، به طور کلی درحوزه مدیریت استراتژیک قرار می گیرد و به طور خاص به مباحث کنترل استراتژیک مرتبط می شود. (شری و استاوا و نیترف، 1987: 60) مدیران پیشرو تلاش میکنند تا با استفاده از یافته های مدیریت بحران و تلفیق آن با دستاوردهای مدیریت استارتژیک و مدیریت سیستمهای کنترل، از امواج خطرناک رخدادهای غیر مترقبه اجتناب کنند. برای مدیریت بحرانها، آشنایی با ویژگیهای آنها ضرورت دارد. بنابراین نخست به شناسایی انواع بحران می پردازیم.